Als je oprecht bent, maar niet tot het einde toe, dan komt er nu een verwarring, dan weer vereniging. Als je roept, hoef je je hand maar uit te steken om weer te kunnen lachen. Betreur niets. Heengaan is zonder blaam.

Omdat eigenbelang vaak ons doel is, alsook het vermijden van pijn en lijden, zijn we soms oprecht, soms schijnheilig naar anderen toe. Maar dat brengt verwarring met zich mee, naar de buitenwereld toe, maar ook in jezelf. Je hoeft je maar naar binnen te richten, de adem te volgen, je lichaam te voelen, je hand uit te reiken naar het “geen-zelf”, naar het Ene Leven, naar het innerlijke Zelf, en je zal weer kunnen lachten. Je hoeft nergens spijt van te hebben. Verdergaan op het levenspad is niet fout, en is je enige taak. Doe wat moet. Doe wat je bent....