Tijdsveld 61 – INNERLIJKE WAARHEID

Zwijnen en vissen behoren tot de dieren die het minst voor de mens openstaan en daarom het moeilijkst te beïnvloeden zijn. De kracht van de ‘Innerlijke Waarheid’ (het door-zien van de werkelijkheid) moet een hoge graad hebben bereikt, voordat haar invloed zich tot zulke wezens uitstrekt. Als wij in deze situatie met even weerspannige, moeilijk te beïnvloeden mensen te doen hebben, berust het hele geheim van een goed resultaat daarop, dat wij de toegang tot hun wezen, tot hun kern, weten te vinden. Eerst kunnen wij ons innerlijk helemaal vrij maken van elke vorm van egologische vooringenomenheid, en de psyche van ‘de Ander’ geheel onbevangen op ons laten inwerken. Wij dienen hier helemaal open te staan in de relatie; dan komen wij ‘de Ander’ innerlijk naderbij. Wij begrijpen dan ‘de Ander’. Wij krijgen hierdoor vat op de hele situatie, zodat de kracht van onze eigen innerlijke persoonlijkheid door de geopende poort van invloed op ‘de Ander’ inwerkt. Als op die manier alle hinderpalen overwonnen kunnen worden, kunnen wij ook de meest gevaarlijke dingen ondernemen (zoals het oversteken van het grote water), en het zal ons lukken. Het is alleen maar belangrijk om goed te begrijpen waarop de kracht van de ‘Innerlijke Waarheid’ berust. Zij is niet gelijk met eenvoudige intimiteit of stille, loyale aanhankelijkheid. Zulke persoonlijke banden kunnen wij ook onder rovers en andere criminelen zien. Ook in dat geval gaat er weliswaar een kracht van uit, maar die leidt niet tot sensationeel geluk, omdat zij niet onoverwinnelijk is. Elk samengaan op grond van een egologische belangengemeenschap gaat slechts tot een zeker punt. Waar de belangen ophouden, houdt ook het samengaan op, en slaat de intiemste vriendschap vaak om in afkeer en haat. Alleen als de grondslag het natuurlijke, symmetrische, rechtvaardige (als bestendigheid) is, blijft de verstrengelde band zo vast, dat zij werkelijk alles overwint.

Triplet ‘De Wind’ brengt het triplet ‘Het Water’ in beweging door erin door te dringen. Zo trachten wij als waarnemende eenlingen, als wij de fouten van de mensen beoordelen, hun innerlijke intenties te achterhalen; de motieven en de beweegredenen te begrijpen, om zo de gebeurtenissen liefdevol te kunnen evalueren. De hele antieke rechtspraak in China beruste op dit principe. Een diep door-zien, dat in staat is tot vergeving door in-zicht, gold als de hoogste vorm van rechtvaardigheid. Dit systeem heeft zijn waarde bewezen, liet goede vruchten na, want de opzet was om zo’n sterke morele indruk te maken, dat men niet bang hoefde te zijn voor het misbruiken van een dergelijke empathische mildheid, want deze sproot niet voort uit zwakheid, maar uit een superieure wijze helderheid van diep oordelend denken.

Bereid zijn brengt geluk.
Zijn er bijbedoelingen, dan is dat verontrustend. 

Voor de kracht van de ‘Innerlijke Waarheid’ is het vooral van belang, dat wij Stabiel blijven en bereid zijn, openstaan. Uit deze emotionele gesteldheid komt de juiste manier van optreden ten opzichte van de buitenwereld uit voort. Als wij daarentegen speciale, geheime relaties proberen op te zetten of te onderhouden, dan zou ons dat onze morele onafhankelijkheid kosten; en hoe veiliger wij denken ons te voelen bij de idee dat er iemand anders ons ruggensteunt, des te groter de onrust komt opsteken en de bezorgdheid ontstaat of wij wel ons deel zullen krijgen, of ‘de Ander’ zich ook werkelijk aan de gemaakte afspraak zal willen houden. Op die manier verliezen wij onze gemoedsrust en de kracht van de ‘Innerlijke Waarheid’.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 59, De Oplossing)

Een roepende kraanvogel in de schaduw.
Zijn jong antwoordt hem:
‘Ik heb een goede beker. Die wil ik met je delen.’
Dit is de warme genegenheid, die uit het diepst van het hart komt.

Hier is sprake van de onopzettelijke invloed van het innerlijk wezen op gelijkgezinde mensen. De kraanvogel hoeft zich niet op een hoge heuvel te vertonen; al laat hij ook geheel onzichtbaar zijn roep weerklinken, zijn jong hoort en herkent zijn stem toch, en geeft antwoord. Waar een vrolijke sfeer heerst, vinden wij ook wel een vriend, die bereid is een beker wijn met ons te delen. Dit is de echo die door sympathie en synchroniciteit in de mensen wordt opgewekt. Waar een stemming zuiver en oprecht tot uiting komt, waar een daad de innerlijke aard duidelijk uitdrukt, daar werken ze op onnaspeurlijke wijze ook in de verte, in eerste instantie op degenen die er innerlijk voor open staan, maar deze kringen worden daarna steeds breder. De wortel van alle inwerking ligt in het eigen binnenste. Als dat zich volkomen waar en sterk uit, in woord en daad, dan is de werking aanzienlijk. Die werking is dan in feite het spiegelbeeld van wat uit de eigen inborst opwelt. Elke opzettelijkheid om een bepaald effect teweeg te brengen is al bij voorbaat tot mislukking gedoemd. Confucius zegt hierover: ‘De wijze verwijlt in zijn kamer. Kiest hij zijn woorden goed, dan vindt hij instemming op een afstand van meer dan duizend kilometer. Hoeveel meer dan in de nabije buurt! Verblijft de wijze in zijn kamer en kiest hij zijn woorden niet goed, dan wekt hij verzet op een afstand van meer dan duizend kilometer. Hoeveel meer dan in de nabije buurt! De woorden gaan van de eigen persoonlijkheid uit, en werken op de mensen in. De werken ontstaan in de nabijheid en worden zichtbaar in de verte. Woorden en werken zijn de scharnieren en de voetboogveren van de wijze. Naar gelang deze scharnieren en veren zich bewegen, brengen zij eer of schande. Door woorden en werken beweegt de wijze hemel en aarde. Moet men dan niet voorzichtig zijn?’

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 42, De Vermeerdering)

Wij vinden een vriend.
Nu eens trommelen wij, dan houden wij ermee op.
Nu eens zuchten wij, dan beginnen wij weer met zingen. 

Een week cijfer (een 0) op een sterke plaats (de derde), op de top van het triplet ‘Het Meer’, de vrolijkheid, mist de nodige zelfbeheersing. Hier ligt de krachtbron niet in het eigen ik, maar in de relatie met andere mensen. Al staan die ons nog zo na, als ons innerlijk evenwicht van hen afhangt, is het niet te vermijden dat wij tussen hemelse vreugde en intens verdriet heen en weer worden geslingerd. Dat is het lot van wie afhankelijk is van de innerlijke harmonie met geliefde personen. Hier wordt alleen maar de wet uitgesproken, dat het hier zo is. Of zo’n situatie als hoogste liefdesgeluk wordt ervaren, blijft ter beoordeling van de betrokkenen in deze situatie.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 9, De Temmende Kracht van het Kleine)

De maan die bijna vol is.
Eén paard van de span gaat verloren.
Dat is niet fout.
Wij scheiden ons van onze soort af, en wij wenden ons omhoog.

Om de kracht van de ‘Innerlijke Waarheid’ te vergroten, dienen wij wel veel verder te gaan kijken, en ons tot het hogere ENE wenden om tot verlichting en bevrijding te komen, zoals de maan het licht ontvangt van de zon. Daarbij moeten wij echter overtuigd zijn van een zekere nederigheid en bereidheid, zoals de maan die nog niet geheel vol is. De maan, die als volle maan recht tegenover de zon gaat staan, begint meteen weer af te nemen. Terwijl wij dus eerbiedig bereid zijn om uit te zoomen en het grotere plaatje te zien, en wij nederig zijn tegenover ‘de bron van verlichting’, kunnen wij aan de andere kant afstand doen van de viralisatie, van het enge, van de menselijke kliekjes en het beperkende kleine denken. Alleen als wij onze eigen weg gaan, zoals een paard dat rechtuit loopt zonder naar zijn spangenoot om te zien, behouden wij de innerlijke vrijheid en de onafhankelijkheid die wij nodig hebben om vooruit te komen, om onze eigen symmetrische positie in het geheel in te nemen en een licht te zijn voor onszelf.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 10, Het Optreden)

Hij bezit waarheid die nauw verbindt.
Dat is niet fout.
De plaats is gewoon passend en correct.

Hier wordt de bepaler van de situatie weergegeven, die door de kracht van zijn geaardheid alles bij-één houdt. Alleen zo, als ons karakter zo sterk en veelzijdig is, dat wij al degenen die tot onze machtssfeer behoren, kunnen beïnvloeden, zijn wij zoals wij moeten ERZIJN. De suggestieve kracht moet van ons, als beheerser en eenling, uitgaan. Daardoor zullen al de onzen vast in-ééngestrengeld en verbonden zijn. Zonder deze centrale verbindende kracht is elke uiterlijke vereniging slechts schijn, die op het beslissende moment bedriegt.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 41, De Vermindering)

Hanengekraai dat ten hemel stijgt.
Hoe zou dat lang kunnen blijven duren?
Stabiliteit hierin brengt natuurlijk ongeluk! 

Hier is sprake van een overdrijving. De uiting van de emoties is sterker dan het echte gevoel. Dit is dus valse pathos. De haan is enerzijds betrouwbaar: hij kraait als de dag aanbreekt. Anderzijds kan hij niet zelf ten hemel vliegen. Hij kraait alleen maar. Zo moet in deze situatie door louter woorden geloof worden gewekt. Dat lukt af en toe wel, maar het is fout om daar een gewoonte van te maken.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 60, De Beperking)