Tijdsveld 60 – DE BEPERKING

Beperkingen zijn lastig. Maar zij richten iets uit. Door spaarzaamheid in het dagelijks leven zijn wij gewapend tegen tijden van gebrek. Door ons in te houden besparen wij ons later beschaming. Net zo onvermijdelijk zijn grenzen en beperkingen in de ordening van de kosmische verhoudingen. De natuur heeft vaste grenzen voor winter en zomer, voor dag en nacht, en door deze grenzen krijgt het jaar zijn betekenis. Het nut van de spaarzaamheid is, dat door vaste grenzen in de uitgaven, de goederen behouden blijven en de mensen geen nadeel lijden. Ook in de beperking dienen wij echter maat weten te houden. Als wij onze eigen aard als verschijnsel al te bittere beperkingen zouden willen opleggen, zou die daaronder lijden. Als wij de beperking van anderen te ver zouden willen doordrijven, dan zouden zij ertegen in opstand komen. Vandaar dat wij in deze tijd kunnen zien dat wij zelfs de beperking dienen te beperken.

‘Het Meer’ is eindig; ‘Het Water’ is onuitputtelijk, net zoals een verschijnsel eindig is, en HetENE onuitputtelijk. ‘Het Meer’ kan slechts een bepaalde beperkte hoeveelheid van het oneindige water bevatten; dat geeft net aan ‘Het Meer’ zijn eigen aard. Door afzondering, door het stellen van grenzen, verkrijgt in het menselijk leven ook het individu zijn betekenis. Waar het hier dus om gaat, is het probleem van hoe wij deze afgrenzingen -in zekere zin de ruggegraat van alle ethiek- klaar en duidelijk kunnen omlijnen. Onbeperkte mogelijkheden zijn niets voor de mens. Daardoor zou zijn leven slechts in het grenzeloze vervloeien. Om sterk -en zichzelf- te worden hebben wij beperkingen -door het ingaan op onze roeping (onze plicht)- nodig. Alleen door vrijwillig de beperkingen van het individuele ‘mens-zijn’ (het ERZIJN) op ons te nemen, en uit eigen beweging ons te onderwerpen aan het symmetrische gebod van HetENE, krijgt de enkeling, de eenling, betekenis als vrije geest, en nemen wij onze passende plaats en positie in binnen HetENE symmetrische, Grote Geheel.

Poort en hof niet uitgaan zorgt ervoor dat wij geen fouten maken.
Wij weten hier wat open en gesloten is.  

Voor ons zien wij een gesloten deur, vandaar dat wij ons inhouden. Vaak zouden wij wel iets willen ondernemen, maar zijn er onoverwinnelijke hinderpalen die ons daarvan terughouden. In een dergelijke situatie is het nodig te weten, hoever wij eigenlijk zelf kunnen gaan. Als wij de situatie correct kunnen inschatten en juist in-zien, en geen poging ondernemen om de gestelde grenzen te overschrijden, dan verzamelen wij zo’n kracht, dat wij in staat zijn energiek op te treden als de tijd daartoe is gekomen. Discretie en stilzwijgendheid zijn in deze situatie, bij de proactieve voorbereiding van belangrijke aangelegenheden, van principieel belang. Vandaar dat wij nu zwijgen, bij onszelf blijven, en niet naar buiten gaan. Of zoals Laozi het in de Daodejing zegt: ‘Die goed zijn, zijn zelden welbespraakt; die welbespraakt zijn, zijn zelden goed.’

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 29, Het Onpeilbare)

Poort en hof niet uitgaan zorgt ervoor dat wij ons ongelukkig voelen,
omdat wij het beslissende moment hier namelijk hebben verzuimd.     

Als de tijd voor actie is aangebroken, kunnen wij snel ingrijpen. Zoals ‘Het Water’ zich aanvankelijk in ‘Het Meer’ verzamelt, zonder naar buiten te stromen, maar zich zeker een weg baant zodra ‘Het Meer’ vol is, zo is het ook in het leven van een eenling. Dralen en afwachten is goed, zolang als de tijd voor actie nog niet is gekomen, maar ook niet langer. Zijn de hinderpalen eenmaal uit de weg geruimd, dan is zich angstig en twijfelend inhouden een fout, die zeker een gevoel van ongeluk met zich zal meebrengen, omdat wij de juiste gelegenheid hebben laten voorbijgaan. Nu is het dus voor ons hoogste tijd, naar buiten te gaan en de bijeengebrachte middelen niet egologisch achter te houden.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 3, De Aanvangsmoeilijkheid)

Wie geen beperking kent, zal reden tot klagen hebben.
Niet fout.     

Wie enkel vreugde en genot najaagt, verliest al vlug het gevoel voor de onmisbare grenzen. Wie zich aan verkwisting overgeeft, zal de schadelijke gevolgen ervan betreuren. Wij mogen de fout dan niet bij anderen willen zoeken, want dat is projectie, van iets bij onszelf, dat wij bij ‘de Ander’ leggen. Alleen als wij onze fout zelf inzien, worden wij net door dergelijke onaangename ervaringen zelf vrij van het maken van verdere fouten. Dan nemen wij de projecties op de anderen terug bij onszelf, en integreren wij deze in onze eigen totale persoonlijkheid. De resultaten in de huidige situatie hebben wij tenslotte alleen maar aan onszelf te wijten.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 5, Het Wachten)

Tevreden beperking. Succes.
HetENE geeft ons signalen over de weg die wij te volgen hebben.

Elke vorm van beperking heeft zo zijn waarde. Maar een beperking die nog aanhoudende inspanning van ons vraagt, kan onze krachten te boven gaan. Is de beperking evenwel iets natuurlijks, zoals het bijvoorbeeld in de aard van het water ligt om naar beneden te vloeien, dan moet zij een gunstige verankering hebben, omdat een zodanige beperking dan net een krachtsbesparing betekent. De energie, die zich anders uitput in een vergeefse strijd met het object, komt nu geheel aan de situatie ten goede, en het Succes kan niet uitblijven.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 58, Het Blijmoedige (Het Meer))

Zoete beperking zorgt voor geluk.
Weggaan zorgt voor respect.    

De beperking moet op de correcte manier worden doorgevoerd, wil zij werkzaam zijn. Als wij alleen anderen beperkingen willen opleggen, en ons er zelf aan onttrekken, zullen ze altijd bittere gevoelens opwekken en op hardnekkig verzet stoten. Voordelig is het daarentegen als een eenling, die een leidende positie bekleedt, zelf met de beperking begint, bij wijze van voorbeeld; niet te veel van andere mensen verlangt; en met weinig middelen toch iets kan realiseren. Waar een dergelijk voorbeeld actief is, vindt het zeker navolging, zodat alles wat wij verder ondernemen wel moet slagen.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 19, De Toenadering)

Bittere beperking:
Stabiliteit zorgt ervoor dat wij ons ongelukkig voelen.
Spijt verdwijnt.
De weg loopt hier echt op zijn einde.   

Als wij te extreem zijn in de beperking, houden de mensen het niet uit. Hoe consequenter wij zulk een strengheid doorvoeren, hoe erger het is. Uiteindelijk zal een terugslag onmogelijk te vermijden zijn. Dat is de wet van de eniantiodromie: elk uiterste slaat om in zijn tegendeel. Zo wreekt zich ook het gekwelde lichaam, als wij te strenge ascese zouden willen beoefenen. Maar al kunnen wij een zo verbeten veeleisendheid ook niet altijd en overal toepassen, dit neemt niet weg dat er tijden kunnen zijn, waarbij het alleen op deze manier mogelijk is om schade en schuld te voorkomen of (intergenerationeel) te vereffenen. Dat zijn dan situaties of verschijnselen, waarin onverbiddelijkheid tegenover onszelf het enige middel is om aan de roeping van HetENE gehoor te geven, omdat wij anders in halfslachtigheid, en in een destructieve verleiding, ten onder zouden gaan. Wat wij hier zouden willen forceren verbittert, en kan toch niet worden voortgezet. Wij kunnen hier dus een volledig nieuwe richting inslaan, de situatie helemaal anders bekijken, zodat alle spijt verdwijnt.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 61, De Innerlijke Waarheid)