Tijdsveld 59 – DE OPLOSSING

‘Komen’ wijst naar de positie in het binnenste triplet ‘Het Water’, terwijl ‘gaan’ betrekking heeft op de positie in het buitenste triplet ‘de Wind’. Het vaste dat komt, is dus de 1 op de tweede plaats. Doordat deze laag de plaats in het centrum van het binnenste triplet ‘Het Water’ inneemt, schept zij voor het lichte principe temidden van de donkere lagen een basis, een bron, een steunpunt, waarop het kan werken: de werkzaamheid die onuitputtelijk is als ‘Het Water’, als HetENE stromende en uitstortende Zelf. Het weke, dat buiten een plaats krijgt en met het hogere samenwerkt, is de 0 op de vierde plaats. De ‘koning in het midden’ is de 1 op de vijfde plaats. Die centrale positie wijst dan weer op de innerlijke concentratie, de open milde aandacht, die ons in staat stelt de uit elkaar strevende elementen van de situatie bij-één te houden. Dit tijdsveld heeft in zijn tekst overeeenkomsten met nr. 45, ‘Het Verzamelen’. Daar hebben wij echter te maken met het bij-één-brengen van wat gescheiden is, zoals het water zich in meren op de aarde verzamelt. Hier gaat het om de verstrooiing en oplossing van het scheidingbrengende egoïsme. ‘De Oplossing’ wijst als het ware de weg, die naar ‘Het Verzamelen’ leidt. Zo kunnen wij zien dat de teksten op elkaar lijken. Om de scheidingbrengende egologie te overwinnen, zijn natuurkundige krachten en inzichten nodig. Het gemeenschappelijk vieren van de grote feesten en plechtigheden, die tegelijkertijd het onderling verband en de sociale rangorde van de familie en de staat vastlegden, was in de oudheid het middel dat de grote heersers gebruikten, om de harten in een gemeenschappelijke gevoelsopwelling, door heilige muziek en ceremoniële pracht, tot het bewustzijn van de gemeenschappelijke oorsprong van alle wezens te brengen, waardoor de scheiding werd overwonnen en de verstarring opgelost. In onze tijd is het eenlingschap een gelijkaardige situatie, waar het besef van de eenling over HetENE deze doet zien dat over de ontologie en egologie heen, alles in-één valt in de uneologie. Een tweede middel is het samenwerken aan gemeenschappelijke grote ondernemingen (bv. de klimaatverandering op aarde), waardoor het volk één groot doel voor ogen heeft: in de concentratie van dit doel vallen alle scheidingsmuren weg, net zoals op een schip, dat een grote stroom oversteekt, alle handen dienen mee te helpen aan het gemeenschappelijk werk. Tot een oplossing van de hardheid van het egoïsme is alleen hij in staat, die zelf eenling is, vrij van egologische bijgedachten en een egologische filosofie, en vasthoudt aan zijn Stabiele visie over het Heel-al, de Wereld, de Mens en het Ik (HWMI). Dit samenwerken van alle eenlingen gebeurt op de achtergrond, verborgen voor wie het niet wilt zien, zonder veel ophef en zonder leider of leer, maar stevig verankerd in HetENE Grote Licht in zichzelf.

Ook hier is er een aanduiding van het innerlijk streven, de uiterlijk uit-één-lopende elementen van de situatie innerlijk bij-één te houden, door het eenlingschap en haar visie. Het gaat erom de band tussen HetENE en de eenling, en tussen de wereld en de kosmos, in stand te houden. Het water begint in de herfst en de winter te verstarren, en bevriest het tot ijs. Als de milde lentewinden komen, verdwijnt de verstarring weer, en het in ijsschotsen verstrooide verenigt zich weer. Zo is het ook met de algemene volksaard. Door hardheid en zelfzucht van het egologische verstart het hart, en in deze verstarring zondert het zich af van ‘de Ander’. Egoïsme, hebzucht en ‘de wil tot winst’ isoleren de mensen. Vandaar dat een warme, innerlijke ontroering zich meester van hun harten moet maken. Zij kunnen worden verlost door een huivering van respect, bij ‘het van aangezicht tot aangezicht plaatsen’ tot de eeuwigheid van HetENE, die hun, als in een bliksemflits, een intuïtief begrip van HetENE Grote Licht geeft, en hen verenigt met alle andere verschijnselen, door de macht van de symmetrische, kosmische verstrengeling ervan, en door de gemeenschapsgevoelens met anderen in-de-wereld.

Hij schaft hulp met de kracht van een paard.     

Het gaat er hier om, dat nog voor de scheiding heeft plaatsgevonden, de eerste symptomen ervan al in de kiem worden gesmoord; dat de wolken uiteen worden gejaagd, nog voor de storm en de regen hun intrede hebben gedaan. In dergelijke tijden, waarin verborgen gemoedsstemmingen bepalend zijn, en misverstanden over en weer het gevolg zijn, dienen wij snel en krachtig in te grijpen, om onbegrip op te lossen, de situatie uit te klaren, en om een einde aan het wederzijds wantrouwen te maken.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 61, De Innerlijke Waarheid)

Bij de oplossing richten wij ons naar onze houvast.
Spijt verdwijnt.     

Als wij in onszelf het begin van de vervreemding van anderen, de afschuw voor mensen en de ontstemming opmerken, dan kunnen wij proberen die verstarring op te lossen. Wij kunnen ons innerlijk opwekken en vlug grijpen naar wat ons houvast in het leven geeft. Een dergelijke steun is nooit in haat te vinden, maar altijd in een milde en objectieve, met tolerantie gepaarde beoordeling van de mensen en hun motieven. Als wij deze vrije blik op de mensheid terugkrijgen, en alle zwartgallige wrevel uit ons hart bannen, verdwijnt elke aanleiding tot het hebben van spijt. In analogie met ‘de hartsoetra’ van het boeddhisme kunnen wij dus stellen dat eenlingen zich altijd kunnen wenden tot de wijsheid van de diepzinnige leegte van alle verschijnselen: gaan, gegaan, voorbijgegaan. En zelfs nog verder dan dat, voorbij gegaan aan bet voorbijgaan. Kijk maar, eenling, kijk altijd verder, voorbij alles wat verschijnt. Wordt wakker! Wees gelukkig! Wees eindelijk vrij van elk oordeel, elke gedachte, elk egologisch ‘ik’. Niets is, niets is niet! Meer valt er verder niet meer te zeggen. De Hartsoetra zegt dan ook: ‘Vorm is leegte, en leegte is vorm. Vorm is niets anders, dan leegte; leegte is niets anders, dan vorm. Het voelen is leeg. Het denken is leeg. De wil is leeg. Het bewustzijn is leeg. Zo zijn alle verschijnselen; leeg, zonder feitelijke kenmerken. Waarom komen deze dingen dan op? Zonder vorm, is er geen leegte; zonder leegte, is er geen vorm. Vorm is leegte, en leegte is vorm. Gevoelens, gedachten, wensen en aandacht zijn zonder ontstaan, en zonder vergaan. Ze zijn niet onzuiver, en (niet) vrij van onzuiverheden.
Ze nemen niet af, en niet toe. De lege fenomenen zijn zonder verleden, zonder toekomst en zonder aanwezigheid. Daarom is er leegte. Geen voorwerp, geen gevoel, geen gedachte, geen wil en geen aandacht. Geen ogen, oren, tong. Geen lichaam en geest. Er is geen vorm, geen geluid, geen geur, geen smaak. Er zijn geen tastbare objecten en geen verschijnselen. Er is geen onwetendheid, en ook geen opheffing van de onwetendheid;
tot en met geen ouderdom en dood; en ook geen opheffing van ouderdom en dood. Evenzo is er geen lijden, geen oorzaak van lijden, geen opheffing van lijden, en ook geen pad of weg. Er is geen transcendente waarheid, geen bereiken en geen niet-bereiken.’ Omdat er absoluut geen bereiken is, is ons ZIEN vrij van elke blindheid, angst en twijfel. Omdat eenlingen helemaal voorbijgaan aan misleiding, lijden en problemen, zien zij helder, vrij, volledig en echt.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 20, De Beschouwing (De Aanblik))

Wij lossen ons ‘ik’ op. Niet fout.      

De roeping en ‘het Grote Werk’ kan onder bepaalde omstandigheden zo zwaar worden, dat wij niet meer aan onszelf kunnen denken. Wij moeten onze eigen persoon volledig opzij zetten, alles verstrooien, wat het ‘ik’ scheidend om zich heen zou willen verzamelen. Alleen als wij afstand kunnen doen van onze eigen verlangens, ontvangen wij de kracht tot het volbrengen van iets groots. Wij mogen in deze situatie niets meer voor onszelf houden. Dit standpunt kunnen wij als houvast veroveren, als wij bij een grote opgave ons doel buiten het egologische bestaan zien. Of zoals Laozi het in de Daodejing uitdrukt: ‘Een Wijze stapelt niet op. Hoe meer hij anderen doet, hoe meer hij overhoudt Hoe meer hij anderen geeft, hoe rijker hij wordt’.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 57, Het Zachtmoedige (Het Indringende, De Wind))

Wij maken ons los van onze naaste omgeving. Groots Succes!
Door verstrooiing volgt opeenhoping.
Dat is iets, waar gewone mensen niet aan denken.
Het Licht van HetENE is groot.   

Als wij aan een opgave werken, zoals bij het eenlingschap, die het algemeen welzijn raakt, en een roeping is, dienen wij alle privé vriendschappen buiten beschouwing te laten. Alleen als wij boven alle partijen staan, kunnen wij iets belangrijks tot stand brengen. Wie het aandurft om op die manier afstand van het naastbije te doen, zal het verderaf liggende doel veroveren. Maar wij dienen een brede kijk te hebben op de samenhangen in het leven, op de symmetrie van HetENE, zoals alleen buitengewone mensen zich die eigen weten te maken, om dit standpunt te kunnen begrijpen, en te kunnen zien dat enkel door te geven, een ontvangen gerealiseerd kan worden. Voor de filosoof Heraclitus is dit als volgt: ‘Zij die zonder begrip voor de samenhang luisteren, lijken op doven; het spreekwoord legt over hen een bevestigend getuigenis af: hoewel aanwezig, zijn zij er niet bij’.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 6, De Strijd)

Oplossend als zweet zijn onze luide kreten.
Oplossing! Als een koning aanwezig zijn, dat is niet fout.
Wij staan hier op de correcte plaats.       

In een Tijdsgeest van algemene verdeeldheid en afgescheidenheid is de centrale, grote gedachte aan HetENE in deze situatie het organisatiepunt van de genezing. Zoals een ziekte door het uitbrekende zweet tot een crisis komt, zo is ook in tijden van algehele onverschilligheid één grote, suggestieve gedachte een ware verlossing. De her-innering aan -en een her-kenning van- het eigen Grote Licht, aan HetENE als zichZelf, is dan iets, waar wij ons aan kunnen optrekken, en waardoor alle misverstanden, blindheid, dwaling en onwetendheid oplossen.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 4, De Jeugddwaasheid)

Wij lossen ons bloed op.
Weggaan, zich er ver van weg houden.
Hiermee houden wij de schade op een afstand.
Naar buiten gaan is niet fout.    

Het oplossen van het bloed betekent: oplossen van wat bloed en wonden zou kunnen brengen, het gevaar dus vermijden. Toch wordt hier niet de gedachte uitgesproken, dat wij alleen voor onszelf de moeilijkheden proberen te omzeilen, maar wel dat wij ‘de Ander’ redden, en deze helpen om weg te komen voordat het gevaar er is, en dus proberen wij iedereen er ver weg van te houden, van al die aanwezige dreiging, en wij proberen een uitweg uit het gevaar te vinden, die hen al in zijn greep heeft. Op die manier doen wij wat correct is met de Tijdsgeest en met onze roeping.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 29, Het Onpeilbare)