Tijdsveld 56 – DE ZWERVER

Als zwerver en vreemdeling mogen wij niet te ruw optreden en niet te veel pretenties hebben. Wij hebben geen grote kennissenkring, dus mogen wij geen hoge borst opzetten. Wij kunnen beter voorzichtig zijn en een zekere afstand bewaren. Zo beschermen wij ons tegen het destructieve. Als wij beleefd zijn tegenover anderen, zullen wij daar voordeel uit halen. ‘De Zwerver’ heeft geen vaste woonplaats; de straat is zijn thuis. Daarom kunnen wij er beter voor zorgen dat wij innerlijk integer en betrouwbaar zijn, alleen op goede plaatsen verblijven en alleen maar met niet-toxische mensen omgaan. Dan hebben wij geluk en kunnen wij ongestoord verder onze levensweg gaan.

Als het gras op een berg brandt, geeft dat een helder licht. Maar het vuur blijft niet. Het gaat daarheen waar het nieuw voedsel vindt. Het is slechts een snel en voorbijgaand verschijnsel. Zo zou het best ook gaan met juridische en psychische processen. Die kunnen beter een even snel voorbijgaand verschijnsel zijn en niet aanslepen. In de gevangenissen horen mensen slechts voor korte tijd te verblijven, als voorbijgangers, en het kunnen beter geen blijvende woonsteden zijn waar de mensen niet meer uit weg geraken. Dat zou voor de samenleving en de mensen niet gezond zijn. Maar ook existentieel, als verschijnsel in HetENE, is ons komen en gaan, vanuit egologisch standpunt bekeken, net als leven in een gevangenis, als wij niet kunnen zien dat wij al ontwaakt zijn, dat wij al het Zelf zijn, al vrij-zijn, al-één-Zijn, al ERZIJN-Zijn. Ons levenspad is dus in deze situatie als een soort heldentocht, een pelgrimstocht, en nergens zijn wij thuis, behalve in HetENE Zelf, dat wij zelf (ook op dit moment en in deze huidige situatie) al zijn… een Licht voor onszelf.

Als ‘De Zwerver’ zich met trivialiteiten bezighoudt,
dan haalt hij zich daarmee ongeluk op de hals.
Zijn wilskracht raakt hierdoor uitgeput.

Een zwerver kan zich beter niet verlagen door zich op zijn weg bezig te houden met minderwaardige zaken. Hoe onaanzienlijker en weerlozer onze maatschappelijke positie is, des te belangrijker is het voor ons, dat wij onze innerlijke waardigheid behouden. Want als wij als vreemdelingen denken dat wij een vriendelijke ontvangst zullen krijgen als wij gebruik maken van grappen en cynische opmerkingen, dan vergissen wij ons wel degelijk. De gevolgen zullen alleen maar minachting zijn, en een slechte behandeling, omdat wij andere mensen hebben gekwetst. Ons blikveld is in deze situatie te beperkt, en hierdoor verliezen wij energie en wilskracht, door ons bezig te houden met kleinzielige en onbelangrijke zaken (en overtuigingen) tijdens onze levensweg.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 30, Het Zich-Hechtende (Het Vuur))

‘De Zwerver’ bereikt een herberg.
Zijn bezit heeft hij bij zich.
Hij verwerft de loyaliteit van een jonge aanhanger.

De zwerver, die hier wordt getekend, is bescheiden en terughoudend. Innerlijk verliest hij zichzelf niet. Vandaar dat hij een plaats vindt waar hij kan rusten. In de buitenwereld verliest hij niet de sympathie, want alle mensen willen hem helpen, zodat hij effectief bezit en enige zekerheid kan verkrijgen. Daarbovenop voegt een trouwe, toegewijde vriend zich bij hem, wat voor ‘De Zwerver’ van een onschatbare waarde is.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 50, De Spijspot)

De herberg van ‘De Zwerver’ brandt af.
Hij verliest de loyaliteit van de jonge aanhanger.
Gevaarlijk.

Een onbeschofte vreemdeling weet zich hier niet te gedragen. Hij mengt zich in situaties en conflicten, die hem niet aangaan. Daardoor verliest hij zijn rust(plaats). Hij behandelt zijn vriend(en) arrogant en uit de hoogte. Daardoor verliest hij diens trouw. Als wij als vreemdeling niemand meer hebben, op wie wij mogen vertrouwen, lopen wij groot gevaar.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 35, De Vooruitgang)

Als zwerver rusten wij op een plaats,
waar wij onderdak hebben gevonden.
Wij verwerven ons bezit, en ook een bijl.
Toch hebben wij onze plaats nog niet gevonden.
In ons hart zijn wij nog niet blij.

Hier wordt een eenling als zwerver getoond, die zich uiterlijk met weinig kan verhelpen, hoewel hij innerlijk sterk is en grote plannen heeft. Hierdoor vindt hij op z’n minst een onderdak waar hij kan verblijven. Ook lukt het om in deze situatie enig bezit en zekerheid te verwerven. Maar wij voelen ons nergens echt veilig. Wij kunnen beter voortdurend op onze hoede zijn, klaar om ons, indien nodig, met hand en tand te verdedigen. Daarom voelen wij ons ook niet echt gelukkig, omdat wij in gedachten in onrust verkeren. Wij blijven steeds indachtig dat wij een vreemde zijn in een vreemd land. Deze existentiële angst overheerst hier ons gevoel.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 52, Het Stilhouden)

Hij schiet een fazant. Bij de eerste pijl valt hij.
Ten slotte komt daardoor lof en ambt.

Staatslui hadden in de oudheid de gewoonte om zich op hun reizen bij de vorsten te introduceren door hen een fazant als geschenk aan te bieden. Hier willen wij als zwerver onze diensten aanbieden voor een job. Wij schieten hiervoor symbolisch een fazant, die wij bij het eerste schot al hebben gedood. Wij hebben dus onmiddellijk prijs. Zo vinden wij vrienden en conculega’s, die een goed woordje voor ons doen. Daardoor worden wij aangenomen en ingezet. Vaak is de situatie zelfs zo, dat wij ertoe komen om buiten onze comfortzone onze toekomst uit te bouwen. Als wij over zo’n cultuursoepelheid beschikken, dat wij ons aan de daar heersende gewoontes en toestanden kunnen aanpassen, dan kunnen wij ons op een gepaste wijze  aanbieden, en zullen wij ook daar, in den vreemde, vrienden en een werkkring kunnen vinden. Anderzijds, op existentieel en filosofisch vlak, hebben wij op onze levensreis een uiteindelijke bestemming bereikt, een hoogtepunt, waar wij ons hoe dan ook in-de-wereld veilig voelen, en waar wij onze effectieve plaats hebben gevonden.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 33, De Terugtocht)

Het nest van de vogel verbrandt.
‘De Zwerver’ lacht eerst,
daarna moeten wij klagen en huilen.
Wij verliezen de koe door luchthartigheid.
Wij luisteren uiteindelijk niet meer.
Ongeluk!

Het beeld van een vogel die zijn nest verliest, wijst op het verlies van de rust- en uitwijkplaats. Als de vogel bij de bouw van zijn nest luchthartig en onvoorzichtig is geweest, kan hem dit ongeluk doen overkomen. Zo is het ook met de zwerver gesteld. Als wij ons in lachen en cynisme laten gaan, zonder in het achterhoofd te houden dat wij maar een zwerver zijn in de leven, zullen wij later spijt hebben, en moeten klagen en huilen. Want als wij door lichtvaardige, naïeve zorgeloosheid onze koe -dat wil zeggen ons flexibel aanpassingsvermogen en onze cultuursoepelheid- verliezen, is dat een groot ongeluk. Door scha en schande nog niet wijzer worden, hoe kan dat nu? Zo is er hier geen hoop meer voor ons, als wij niet tot bezinning komen, en als wij alleen maar hoger en hoger willen klimmen, zonder nu al na te denken over een naderende terugslag of een veilige terugkeer. De resonantie (nr. 62) wijst ons eveneens op een overgangssituatie die nu al aan de gang is. De reis komt hier tot een einde. Hoe kijken wij, op existentieel en filosofisch vlak, naar de dood? Misschien is het in deze situatie goed om hier al over na te denken, een beeld voor ogen te houden, want wat wij geloven, is uiteindelijk ook wat wij zullen krijgen.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 62, Het Overwicht van het Kleine)