Tijdsveld 52 – HET STILHOUDEN (DE BERG)

Wij zijn hier ‘de Getuige’. Wij observeren alle verschijnselen in-de-wereld, zonder er zelf bij betrokken te geraken. Echte rust houdt in dat wij stilhouden als het tijd is om stil te houden, en dat wij verder gaan als het de tijd is om verder te gaan. Zo zijn rust en beweging altijd in overeenstemming met de eisen van de Tijdsgeest, en komt er Licht in het leven. Het tijdsveld betekent einde en aanvang van elke beweging. Het betekent dat wij kunnen zien hoe verschijnselen op de voorgrond opkomen en weer verdwijnen, zonder dat wij ons hechten aan de schijngestalten. De rug wordt hier genoemd omdat zich in de rug alle zenuwstrengen bevinden die nodig zijn om het lichaam in beweging te brengen. Als wij de beweging van de zenuwen tot stilstand kunnen brengen, verdwijnt bij wijze van spreken het ‘ik’, met al zijn egologische onrust. Als wij nu zo rustig zijn geworden, door een open, milde aandacht bij al wat zich aan ons toe-valt, kunnen wij ons veilig naar de buitenwereld toe richten. Wij zien dan niet meer de strijd en het gewoel tussen individuele verschijnselen, maar wij bezitten daardoor de ware rust -door zien- die nodig is om de grote wetten van het ene kwantumveld en het wereldgebeuren te begrijpen, en hoe wij ons daarin afgestemd kunnen gedragen. Als wij vanuit deze ENE diepste laag van ons ‘Zijn’ handelen, dan maken wij uiteraard geen fouten. De rug is de achterkant van het lichaam, die voor ‘het ik’ onzichtbaar is: vandaar het stilhouden van de rug, een metafoor voor het tot zwijgen brengen van het ego.

De bergen staan los van elkaar, ze zijn slechts uiterlijk verenigd. Wat wij hieruit kunnen leren is dat wij ons het beste van al kunnen houden aan de grenzen van onze eigen positie. Het hart denkt aanhoudend. Of liever, de emoties van het hart zijn een direct gevolg van de gedachten die wij in het brein koesteren. Daaraan valt niets te veranderen. Maar de bewegingen van het hart, dat wil zeggen de gedachten zelf, kunnen zich beter beperken tot de situatie van het ogenblik, zodat wij hen met onze aandacht kunnen volgen bij al-wat-is. Elke gedachte, die daarbovenuit gaat, en waar wij niet met de volle aandacht bijblijven, doet het hart alleen maar pijn, en zo ontstaat er nog meer lijden. Zonder ze weg te duwen (door afkeer en angst) of zich eraan te hechten (door begeerte en verlangen), zien wij als waarnemer het opkomen en het weer verdwijnen van al de verschijnselen die ERZIJN.

Stilhouden van onze tenen.
Niet fout.
Voordelig is een constante Stabiliteit.
Het correcte is nog niet verloren.

Het rustig houden van de tenen betekent halt houden, nog voordat wij begonnen zijn met ons te bewegen. Het eerste begin is de tijd waarin wij weinig fouten maken. Wij zijn dan nog in harmonie met de oorspronkelijke onschuld. Wij zien dan nog de dingen intuïtief zoals ze nu eenmaal zijn, nog onbeïnvloed door de bezoedeling die het gevolg is van persoonlijke belangen en behoeften. Als wij nog stilstaan in de waarheid van wat-is, dan vinden wij de correcte weg. Wij blijven wel vastberaden, en we laten ons niet meeslepen en we laten ons niet willoos gaan. Het is hier belangrijk dat de zwakke natuur van de lading (een 0) op deze sterke eerste plaats niet ongeduldig wordt, maar voldoende Stabiliteit bezit en doorzetting om zich bewust in te houden.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 22, De Bekoorlijkheid)

Stilhouden van onze kuiten.
Wij kunnen degene die wij volgen, niet redden,
want deze richt zich niet tot ons, om naar ons te luisteren.
Ons hart is dus niet blij.

Het been kan zich niet zelfstandig bewegen, maar is afhankelijk van het hele lichaam, en van de hersenen. Als het lichaam wel in beweging is, en het been wordt plotseling tegengehouden, dan vallen wij om. Hetzelfde geldt als wij ons laten beïnvloeden door een sterke persoonlijkheid. Wij worden dan meegesleept. Zelfs als wij ons rechtmatig houden aan de basis van menselijke waarden, dan kunnen wij die ander, in zijn tegengestelde richting, niet tegenhouden. Als een dominant iemand voorwaarts dringt, kunnen wij die, als onderdaan, medewerker, partner of dienaar, niet redden, hoe goed wij het zelf ook bedoelen. Iets of iemand sleurt ons mee. Daarom zijn wij niet blij. Emotioneel overheerst in deze situatie verdriet en machteloosheid.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 18, Het Werk aan het Bedorvene)

Stilhouden van onze heupen.
Stijfmaken van ons heiligenbeen.
Gevaarlijk. Het hart verstikt.

Het gaat in de Tijdsgeest over een gedwongen rust. Emotioneel, in het hart, is er onrust, en wij willen het onderdrukken en bedwingen. Maar het vuur van de emotie, dat met geweld terug wordt geduwd, en verdrongen, verandert in bijtende rook, in mist en onduidelijkheid, die verstikkend om zich heen grijpt. Het innerlijke, verdrongene keert in een andere gedaante terug naar buiten. Ook bij meditatie- en mindfulness oefeningen mogen wij niets willen forceren, integendeel, de rust moet zich geheel natuurlijk ontwikkelen uit een toestand van innerlijke aandacht. Verlichting of bevrijding kunnen wij niet afdwingen. Het zien komt, of het komt niet. Als wij door kunstmatig stijf houden tot rust willen komen, en ons ertoe dwingen, dan zal het niet lukken, en zal de meditatie erg onaangename gevolgen met zich meebrengen. Stilhouden in deze Tijdsgeest is gevaarlijk. Als wij onze rug stilhouden, krijgen wij de beheersing over het hele lichaam. De heupen zijn de grens tussen de bewegingen van de lichte en de donkere energie. Als er zich hier stijfheid voordoet, zullen de gedachten doelloos, chaotisch en inadequaat ronddolen, waardoor de zenuwverbindingen breken en er een redelijk gevaar bestaat dat de emoties van het hart ons verstikken. De zenleraar Dogen moet over het beoefenen van meditatie veel hebben nagedacht, en zegt erover: ‘Waarom zou ik meditatie beoefenen als ik toch al verlicht ben? Alleen degenen die beoefenen weten zelf dat ze de verlichting bereiken of niet, net zoals iemand die water gebruikt zelf opmerkt of het warm of koud is.’

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 23, De Versplintering)

Stilhouden van onze romp.
Niet fout.

Het stilhouden van de rug betekent, zoals in de toelichting bij het tijdsveld in zijn geheel al werd aangeduid, dat wij ‘het ik’ vergeten. Dat is het hoogste stadium van rust en bevrijding. Hier, op dit moment en in deze situatie, is dit stadium nog niet bereikt. Wij kunnen weliswaar ‘het ik’, met zijn gedachten en emoties, al in zekere zin stilhouden, maar wij zijn er nog niet geheel vrij van. Dit neemt niet weg dat het stilhouden van het hart een belangrijke functie is, die later naar het volledig uitschakelen van alle egoïstische drijfveren leidt. Al zijn wij dan op dit moment nog niet helemaal vrij van alle gevaren van twijfel en onrust, toch is deze manier van kijken, liggend op de weg naar die andere, hogere vorm van bevrijding, absoluut niet verkeerd. In de Tijdsgeest van ‘Het Stilhouden’ is het helemaal juist als wij ons tijdig weten in te houden.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 56, De Zwerver)

Stilhouden van onze kaken.
De woorden zijn geordend.
De spijt verdwijnt.

In een gevaarlijke situatie, vooral zolang wij er niet tegen opgewassen zijn, laten wij ons gemakkelijk tot oppervlakkig gepraat en overmoedige grappen verleiden. Maar door loslippigheid komen wij ongemerkt tot dingen, waar wij later spijt zullen van krijgen. Als wij ons daarentegen in onze uitlatingen discreet en gereserveerd opstellen, kunnen de woorden rijker aan vorm en inhoud worden, en daardoor verdwijnt elke reden tot spijt.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 53, De Ontwikkeling (De Geleidelijke Vooruitgang))

Nobel stilhouden.
Geluk! Rijkelijke afsluiting van de Tijdsgeest.

Hier wordt het eindresultaat van het streven naar rust weergegeven. Wij zijn nu rustig, niet deeltje bij deeltje in allerlei details, maar wij ervaren een algemene berusting over de gehele lijn, wat tezelfdertijd rust en geluk geeft over alle onderdelen in het bijzonder. Als laatste plaats is er het natuurlijke spontane Grote Heldere Licht, dat net door onze meditatieve stilheid tot zijn recht kan komen. Daarom is hier sensationeel gelukzaligheid bereikt. Hier is geen ambitie meer om nog verder te gaan, maar wij blijven tevreden op onze plaats, omdat wij zien dat ‘Het’ er al is. In deze situatie is er sprake van een soort van ‘rusten in vrede’.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 15, De Bescheidenheid)