Tijdsveld 51 – HET OPWINDENDE (DE SCHOK, DE DONDER)

De schok, waarmee de natuur plotseling van zich laat horen, maakt dat de mensen bang zijn, maar deze angst is in feite iets goeds, want zij zorgt ervoor dat blijheid en vreugde kunnen volgen. Als wij innerlijk en psychisch hebben geleerd, wat vrees en beven is, dan zijn wij voor de angst -door uiterlijke omstandigheden en gebeurtenissen- beschermd. Al woedt de donder ook nog zo erg dat wij hem op honderd kilometer afstand kunnen horen, wij blijven ondanks alles zo geconcentreerd, en vol respect, dat wij de offershandeling niet onderbreken. Zo’n diepe innerlijke ernst, waartegen alle uiterlijke verschrikkingen machteloos afstuiten, is de mentale instelling die de leiders van de mensen dienen te hebben.

De verdergaande donder brengt met zijn gebulder angst en beven met zich mee. Zo kijken wij als eenlingen vol verwondering naar de macht van de onvoorspelbare natuur. Wij proberen ons in het leven op die natuurkrachten af te stemmen, en wij onderzoeken in ons hart of er achterbaks niets de natuurlijke wetten van HetENE probeert tegen te werken (hoewel deze vorm van weerstand op zich ook al een verschijnsel van HetENE is). Zo is dus in deze situatie eerbied en respect de basis voor een authentiek en oprecht leven.

De schok komt: ‘hu, hu!’
Daarop volgen lachende woorden: ‘ha, ha!’
Later hebben wij een vaste regel. Geluk! 

De angstige siddering, door de schok van de gebeurtenis teweeggebracht, treft ons aanvankelijk op zo’n manier, dat wij ons tegenover de anderen in een nadelige positie geplaatst zien. Maar dat gaat voorbij. Als wij de rechtspraak eenmaal achter ons hebben staan, voelen wij ons opgelucht. En zo brengt net de angst, waar wij eerst doorheen gaan, over het geheel beschouwd net geluk met zich mee. Wij slagen er hier in om in welke omstandigheid ook, hartstochtelijk gelijkmoedig te blijven tijdens een existentiële crisis, want het zijn niet de omstandigheden die ons leven in deze situatie bepalen, maar wel de innerlijke vaste overtuiging in het symmetrische spel van HetENE. Als wij erin slagen om goed te kijken, dan zien wij zelfs de humor in van het levensspel waar wij deel aan hebben.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 16, De Geestdrift)

De schok komt met gevaar.
Honderdduizenden keren verliezen wij onze schatten,
en wij moeten op de negen heuvels klimmen.
We hoeven er niet achteraan te jagen.
Na zeven dagen krijgen wij ze toch terug.

Hier wordt een situatie weergegeven, waarin wij door een schok in het gevaar geraken, en grote verliezen lijden. De verhoudingen zijn nu zo, dat weerstand tegen de richting van de tijdsbeweging in zou gaan, en daarom ook geen Succes zou hebben. We kunnen ons dus beter eenvoudigweg terugtrekken in hogere dimensies, die ontoegankelijk zijn voor de dreigende gevaren. Het verlies van bezittingen dienen wij vooral niet te zwaar op te nemen. Zonder dat wij ze najagen, zullen wij ze vanzelf terugkrijgen, als de tijd van de onrust, waardoor wij onze bezittingen zijn kwijtgespeeld, voorbij is. Wij kunnen hierbij denken aan de woorden van de wijze stoïcijnse filosoof Epictetus: ‘Nooit mag je bij een verlies zeggen: ‘ik ben het kwijt’, maar: ‘ik heb het teruggegeven’. Is je kind gestorven? Zeg dan: ‘Het is teruggegeven.’ Je vrouw dood? Teruggegeven bedoel je. Je land afgepakt? Dat is dan ook teruggegeven. Zolang je erover mag beschikken, moet je ervoor zorgen alsof het aan een ander toebehoort, zoals gasten dat doen met een hotelkamer.’

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 54, Het Huwende Meisje)

De schok komt en brengt ons bijna tot waanzin.
Als wij echter onder de indruk van de schok handelen,
dan blijven wij toch vrij van elke vorm van ongeluk.
De plaats is niet echt passend.

Er zijn een drietal soorten schokken: die van de natuur, dat is de donder; verder die van het noodlot, en tenslotte die van het hart, van het denken. Hier gaat het niet zozeer om innerlijke psychische schokken, maar wel om de schokken van het noodlot. In bewogen tijden verliezen wij al vlug onze tegenwoordigheid van geest, ons gezond verstand, zodat wij alles, wat wij eventueel zouden kunnen doen, over het hoofd zien, en het noodlot stil zijn gang laten gaan. Als wij ons door de schokken van het noodlot emotioneel laten raken, en er hoog-sensitief voor zijn, dan zullen wij al vlug de uiterlijke slagen van het lot door-zien, en ze zonder grote moeite kunnen overwinnen.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 55, De Volheid)

De schok geraakt in de modder.
De tijdslijn is nog niet licht genoeg.

De innerlijke motivatie moet enigszins ook de uiterlijke omstandigheden mee hebben om Succes te kunnen bereiken. Als de omstandigheden zo zijn dat er aan de ene kant niet de nodige energie ter beschikking is, opdat wij de situatie hevig kunnen bestrijden, en daarbij aan de andere kant ook het verzet toch niet helemaal is verdwenen, met andere woorden: als alles taai en traag is als modder, dan wordt de beweging hier verlamd. De sterke natuur van de ‘1’ op deze zwakke plaats kan zich hier niet laten gelden, zij is nog niet licht genoeg en blijft dus steken.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 24, De Terugkeer (Het Keerpunt))

De schokken gaan heen en weer: gevaar.
Wij verliezen helemaal niets.
Er is alleen het een en ander te doen. 

Het gaat hier niet om één enkele schok, maar om meerdere, zodat wij helemaal geen tijd meer hebben om op adem te komen. Toch brengt dit alles geen verlies met zich mee, omdat wij erin slagen om in het midden van de beweging te blijven, en omdat wij dus geen uitersten opzoeken. Op die manier kunnen wij ons vrijwaren voor het lot om voortdurend heen en weer geslingerd te worden. Het verlies kan worden voorkomen als wij onze centrale positie weten te handhaven, de ‘Gulden Middenweg’ blijven bewandelen,  en als wij ons blijven correct gedragen.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 17, Het Navolgen)

De schok brengt verval en angstig rondkijken.
Zo verdergaan brengt ongeluk met zich mee.
Als de schok nog niet ons eigen lichaam bereikt,
maar alleen nog maar onze buurman,
dan is dat niet onze fout.
De vrienden en de naasten hebben iets om over te praten.  

Als de innerlijke emotionele schok zijn hoogtepunt heeft bereikt, verdwijnt ons gezond verstand en het rationele denken. In zo’n toestand is het natuurlijk niet mogelijk om weloverwogen te handelen. Dan is het natuurlijk beter, zich in stilte terug te trekken, tot wij onze rust en sereniteit hebben teruggevonden. Wij zullen dit alleen kunnen doen als wij zelf nog niet toxisch besmet zijn door de opwinding uit de naaste omgeving, maar als wij louter als een getuige de gevolgen kunnen zien van hoe de omgeving er wel door is geraakt. Als wij ons op tijd kunnen inhouden en niet handelen, maar enkel maar waarnemen, dan maken wij zelf geen fouten en leiden wij geen schade. Maar de vrienden en de naasten om ons heen, die door hun opgewondenheid niet meer naar waarschuwingen willen luisteren, zullen over onze houding zeker het nodige te zeggen hebben, en zij zullen er over roddelen. Daar kunnen wij ons beter niet aan storen. Ze kunnen toch niet begrijpen dat wij in deze situatie zo rustig kunnen blijven. Zij zien het als onverschilligheid, terwijl het in feite gaat over een vriendelijke, wijze vorm van louterende gelijkmoedigheid.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 21, Het Doorbijten)