Tijdsveld 38 – DE TEGENSTELLING

Als de mensen in tegenstelling en vervreemding leven is het niet mogelijk een groot gemeenschappelijk project uit te voeren. De opvattingen lopen te ver uiteen. Wij mogen in deze situatie vooral niet bruut en bruusk optreden, want dat zou het contrast alleen nog maar groter maken. We moeten ons in deze situatie beperken tot geleidelijke stappen in het klein. Hierin is wel nog geluk te vinden, omdat de Tijdsgeest niet alle toenadering uitsluit. Hoewel een contrast zich in het algemeen als hindernis doet voelen, heeft het als positieve en negatieve pool binnen de grenzen van HetENE al-omvattende geheel (het vol-ledige heel-al) ook zijn goede en belangrijke functie: de feitelijke werkelijkheid zien van de symmetrie van de eenheid. De tegenstellingen tussen hemel en aarde, geest en natuur, man en vrouw zorgen net, door hun vereniging van de tegendelen, voor de schepping en de voortplanting van alle verschijnselen, van al het leven, van al het ERZIJN. In de zichtbare wereld van de fenomenen maakt het contrast net een verdeling in soorten mogelijk, waardoor er orde en vormelijke structuur in-de-wereld komt. Zelfs in het afwezig zijn van het symmetrische ‘andere’ is er een verstrengelde aanwezigheid, of zoals Jean-Paul Sartre ons zegt in zijn hoofdwerk ‘Het zijn en het niet’: ’Het is onmogelijk het zijn te definiëren als een tegenwoordigheid, aangezien de afwezigheid eveneens het zijn onthult, aangezien niet daar zijn nog steeds zijn is. Het-is, dat is de enige manier om de zijnswijze ervan te definiëren.’ En ook, in een gelijkaardige betekenis:‘Wat ontbreekt is zo intens aanwezig in zijn afwezigheid zelf, in het hart van het bestaande, doordat het bestaande en het ontbrekende tegelijkertijd worden gevat en overschreden in de eenheid van een en dezelfde totaliteit.’ Waarbij de ‘totaliteit’ in hetKB dan HetENE is, die zich als schijnbaar afwezige, toch in het afgescheidene -in het verschijnende fenomenale- bekend maakt en aan ons toont; zich dus open-baart.

Zoals de beide elementen vuur en water, ook als zij samen zijn, zich niet vermengen, maar elk hun eigen natuur behouden, zo zal ook de eenling, door de omgang en de gemeenschappelijke belangen met anders-geaarden, zich nooit tot hun niveau verlagen; bij alle verbinding zal de eenling toch altijd zijn eigen karakter kunnen bewaren. In een ruimere visie zien wij de verschijnselen en de fenomenen dus als zowel een ‘Zijn’ (als opkomend verschijnsel), als een ‘niet-Zijn’ (als iets dat toch enkel maar schijnbaar is, als iets dat toch maar in HetENE verschijnt en dus niet als een iets dat er onafhankelijk en gescheiden van kan bestaan). Nu kunnen wij in deze situatie de verschijnselen door-zien, als schijn, en ze onbelangrijk gaan vinden, maar toch ervaren wij hen in het leven, en doen zij ons pijn, of raken zij ons, of maken zij ons blij, en bestaan zij dan toch. Niets is,  niets is niet; dat is werkelijk HetENE (Multiversum).

Het berouw verdwijnt.
Als wij ons paard verliezen, laten wij het dan niet gaan nalopen,
want het komt toch vanzelf naar ons terug.
Zien wij toxische mensen, laten wij er dan voor zorgen,
dat wij zelf geen fouten maken, of dat wij worden zoals hen.  

Ook in een Tijdsgeest van tegenstrijdigheid kunnen wij zo met de verschijnselen omgaan, dat wij zelf vrij blijven van het maken van fouten, zodat elke vorm van spijt niet nodig is. Bij beginnend contrast, mogen wij namelijk absoluut niet willen proberen om de eenheid te forceren; daardoor zouden wij enkel maar het tegendeel bereiken van wat wij nastreven; net zoals een paard zich steeds verder van ons verwijdert als wij het zelf gaan nalopen. Is het ons eigen paard, dan kunnen wij het rustig laten lopen, het komt dan wel vanzelf terug. Zo is het ook met mensen die bij ons horen, maar die ten gevolge van bepaalde misverstanden zich tijdelijk van ons hebben verwijderd. Zij zullen vanzelf naar ons terugkeren, als wij hen maar laten begaan. Aan de andere kant moeten wij wel voorzichtig zijn met toxische mensen, met blinden en dwalenden die niet bij ons horen, en die zich toch aan ons opdringen, ook ten gevolge van een misverstand. Dan komt het erop aan dat wij zelf geen fouten maken, zelf niet worden zoals hen. Wij moeten dergelijke mensen vooral niet met geweld willen verwijderen, want op die manier zouden zij zich nog meer aan ons willen opdringen, en zou er een echte vorm van vijandschap ontstaan. Wij moeten hen eenvoudigweg dulden, vanuit een symmetrisch standpunt. Zij trekken zich dan later vanzelf wel terug.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 64, Voor de Voleinding)

De eenling ontmoet een partner in een nauwe steeg.
Dat is niet fout.
De eenling is de weg naar zijn doel niet kwijtgeraakt.

Wie op kromme wegen iets probeert te bereiken, loopt verkeerd en zal niet slagen. Als gevolg van voorbijgaande misverstanden is het niet mogelijk dat mensen, die naar hun aard bij elkaar horen, op de juiste manier met elkaar in contact komen. Dan is een toevallige ontmoeting, onder informele omstandigheden, toelaatbaar en zelfs aangewezen, zeker als het een synchronistisch voorval is, en als er een mentale en emotionele eengezindheid aanwezig is.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 21, Het Doorbijten)

Wij zien hier een wagen die achteruitgetrokken wordt,
en ook runderen die worden vastgehouden;
en ook een man met afgesneden haar en neus.
De plaats is niet de juiste.
Dat is geen goed begin,
maar een goed einde komt wel in zicht.  

Soms ziet het ernaar uit, alsof alles tegen ons samenspant. Wij zien onze vooruitgang geremd en tegengewerkt; wij voelen ons beledigd en onteerd (afsnijden van het haar en de neus was in het oude China een zware, onterende straf). Toch mogen wij ons hierdoor niet laten ontmoedigen, maar ondanks alle negatieve gebeurtenissen, toch trouw blijven aan hen met wie wij ons verbonden voelen. Zo zal, ondanks het slechte begin, het einde van deze situatie uiteindelijk toch nog goed worden.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 14 , Het Bezit van het Grote)

Door tegenstelling vereenzaamd,
ontmoeten wij een gelijkgezinde eenling,
met wie wij vertrouwelijk kunnen omgaan.
Ondanks dat er hier sprake is van gevaar, is het toch niet fout.
De Grote Wil doet zich hier gelden.  

Als wij ons onder mensen bevinden, die door innerlijke tegenstellingen van ons gescheiden zijn, komen wij in een existentiële crisis terecht, en voelen wij ons onbegrepen en eenzaam. In een dergelijke existentiële situatie kan het gebeuren dat wij toch iemand ontmoeten, die naar diepste wezenlijke waarden en bestemming, bij ons hoort, en met wie wij ons in alle vertrouwen kunnen mee verbinden. Op die manier overwinnen wij elk risico op vereenzaming. Zo horen wij onze roeping, bereiken wij ons levensdoel, en maken wij absoluut geen fouten.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 41, De Vermindering)

De spijt verdwijnt.
De vriend bijt zich door het omhulsel heen.
Naar zo iemand toegaan, hoe zou dat een fout kunnen zijn?   

Wij ontmoeten een opgewekt iemand, die wij door allerhande misinterpretaties in eerste instantie niet waarderen en (h)erkennen. Maar die persoon bijt zich door de scheidende (mentale) omhulsels heen. Als een dergelijke vriend op die manier zijn ware aard en bedoeling aan ons laat zien, dan is het onze plicht om ook van onze kant uit hem tegemoet te komen en ermee samen te werken. Een eenling moet er zelf naartoe gaan, de vriend tegemoet. Een bekwaam iemand zal zich uiteraard niet zelf aan de eenling aanbieden.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 10, Het Optreden)

Door tegenstelling vereenzaamd,
zien wij onze vriend(in) als een met vuil bedekt zwijn,
als een wagen vol duivels.
Eerst spannen wij onze boog naar hem/haar,
dan leggen wij de boog weer weg.
Maar het is geen rover.
Als het tijd is, wil die namelijk een aanzoek doen.
Bij het weggaan valt er regen, en komt er geluk op ons af!  

Hier is de existentiële crisis tot een hoogtepunt gekomen. De vereenzaming is het gevolg van misverstanden, die voortkomen uit een innerlijke mentaliteit (gedachten en emoties), en die niet afhankelijk zijn van de feitelijke uiterlijke omstandigheden. Wij miskennen in deze situatie onze beste vrienden, en wij houden hen voor onrein, als een vuil varken; en gevaarlijk, als een autocar vol duivels. Wij gaan in weerstand en verdediging. Maar uiteindelijk zien wij zelf hoe wij hebben gedwaald, hoe blind wij zijn geweest. Wij leggen de boog weg (wij staken de strijd) en merken, dat ‘de Ander’ zich net met de allerbeste intenties met ons diepgaand wil verbinden. Zo verdwijnt alle stress en angst. Twijfels en misverstanden lossen zich nu op. De verbinding heft het contrast op, zoals de vallende regen de zwoelheid voor het onweer opheft. Alles gaat nu goed, want het contrast slaat, net als het zijn hoogtepunt heeft bereikt, om in het tegendeel. Dat is de natuurwet van de enantiodromie.(58)  Het is ook de instante kwantumwet van de symmetrie, waarbij elk verschijnsel dat verschijnt, onmiddellijk ergens in het geheel weder verschijnt in zijn tegendeel.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 54, Het Huwende Meisje)