Tijdsveld 36 – VERDUISTERING VAN HET LICHT

Ook door ongunstige omstandigheden mogen wij ons hier niet weerloos laten meeslepen of ons van onze innerlijke overtuiging af laten brengen. Daarom dienen wij innerlijk het Licht in onszelf te zien, een Licht voor onszelf te zijn, en naar de buitenwereld toe toch inschikkelijk en meegaand te blijven. Door deze instelling kunnen wij zelfs het grootste lijden te boven komen. Wel moeten wij bij bepaalde situaties ons Licht verbergen om, ondanks de moeilijkheden in onze naaste omgeving, onze levenswil toch te kunnen doorzetten. De Stabiliteit moet diep in ons BEWUST-ZIJN leven, en mag naar buiten toe niet blijken. Alleen op die manier kunnen wij in moeilijke situaties onze wilskracht behouden. Om met de woorden van Adi Shankara dit toe te lichten: ‘Zolang een mens zich met de ellende van zijn eigen ikheid identificeert, bestaat er geen enkele hoop op bevrijding. Bevrijding is het tegendeel van identificatie of gebondenheid. Wat kan er nog verborgen blijven voor wie de ware aard van ieder voorwerp doorgrondt? De schone schijn van de schepping wordt doorzien. Dan houden tevens de pijn en ellende op te bestaan die voortkomen uit de begoocheling van schone schijn.’

In tijden van duisternis is het van essentieel belang dat wij voorzichtig en afstandelijk zijn. Het heeft niet de minste zin dat wij door een brutale tussenkomst een verpletterende vijandschap op de hals halen. Al doen wij in zulke tijden niet met de gewoonten van de anderen mee, wij moeten er ook niet de aandacht op vestigen door er kritiek op uit te oefenen. In het contact met anderen kunnen wij er beter aan doen om niet alles te willen weten. Wij moeten veel over onze kant laten gaan, zonder dat wij ons daarom voor de gek laten houden. Hier kunnen wij de wijze woorden van Yuval Noah Harari in het achterhoofd houden: ‘In het verleden werd er gecensureerd door informatiestromen te blokkeren. In de eenentwintigste eeuw wordt er gecensureerd door mensen te overspoelen met irrelevante informatie. We weten gewoon niet meer waaraan we aandacht moeten besteden en verspillen onze tijd al te vaak aan het beschouwen en bediscussiëren van bijzaken… Tegenwoordig ben je machtig als je weet wat je kunt negeren.’

Verduistering van het Licht in de vlucht:
Wij laten onze vleugels zakken.
Een eenling eet op zijn zwerftocht drie dagen niets.
Maar wij hebben een plaats waar wij heen kunnen gaan.
De waard heeft wat op ons te zeggen.

Wij weigeren hier om onze principes op te geven, ook niet om ons in een levensonderhoud te voorzien. Wij lijden liever honger dan eerloos te eten. Wij nemen een belangrijk besluit, en wij willen ons over alle hindernissen heenzetten. Maar wij stoten op de tegenslag van de Tijdsgeest: wij trekken ons daarom terug en vluchten weg. De tijden zijn zwaar. Wij moeten rusteloos verdergaan, hebben geen vaste woonplaats en zijn blij met een tijdelijk onderdak. Als wij innerlijk geen compromis willen sluiten, en onze principes trouw willen blijven, dan komen wij in de problemen. Maar wij hebben ons vast doel voor ogen, waar wij naar streven, ook als de mensen die bij ons wonen, daar geen begrip voor hebben en hierover roddelen. Het risico op een burn-out, of zelfs op een depressie, is in deze situatie niet irreëel.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 15, De Bescheidenheid)

De verduistering van het Licht kwetst ons aan de linkerkant.
Wij bieden hulp met de macht van een paard.
Het geluk van een nul op de tweede plaats
komt door onze overgave aan ‘de Gulden Regel’.

Hier is wie straalt op een ondergeschikte plaats. Wij worden dan gewond door duistere krachten. De verwonding is gelukkig niet levensbedreigend, alleen hinderlijk. Redding is nog mogelijk. Wij denken nu niet meer aan onszelf, maar aan hoe wij anderen, die ook lijden, kunnen helpen. Vandaar dat wij proberen te redden wat er te redden valt. In dit empathische en plichtsgetrouwe handelen ligt het geluk.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 11, De Vrede)

‘De Verduistering van het Licht’ op de jacht in het Zuiden.
Wij verkrijgen hier haar grote hoofd.
Wij mogen niet te vlug Stabiliteit verwachten.

Dit lijkt een speling van het toeval. Terwijl de sterke, trouwe kant in onszelf ijverig en zonder bijgedachten orde in het leven schept, ontmoet die als bij toeval (en symmetrisch) de andere kant, de schaduw, de belhamel van de chaos. Wij nemen het ego waar, en houden het momenteel gevangen, en hiermee is wel een zekere overwinning behaald, maar wij mogen natuurlijk met de afschaffing van het egoïsme niet te snel willen gaan. Dat zou fout aflopen, omdat het ‘ik’ -en zijn denken- al te lang de macht in handen heeft gehad. En ook omdat ‘het ego willen overwinnen’ op zich al een egologische daad is. Wat bestaat, is symmetrisch één, en wij hebben er in feite zelf, als een ‘ik’, niets mee te maken. Ons egologische denken is ‘een mentale beperking’ die ons verhindert om HetENE te kunnen zien.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 24 , De Terugkeer (Het Keerpunt))

Het dringt binnen in de linker buikholte.
Wij verkrijgen het hart van ‘de Verduistering van het Licht’,
en daarom verlaten wij poort en hof.  

Wij bevinden ons hier in de onmiddellijke nabijheid van het hoofd (het denken) van de duisternis, en wij zien de geheimste gedachten die ermee gepaard gaan. Op die manier in-zicht verkrijgen, nl. zien dat er hierin geen hoop op beterschap meer is, zorgt ervoor dat wij toch nog de mogelijkheid hebben om de plaats van het onheil te verlaten voordat de storm zich zal ontketeren. Als een duistere vijand ons belaagt, gaan wij langs de rivier zitten, en wachten wij af, tot wanneer zijn het lijk van de vijand ooit voorbij drijft, want hoe dan ook zal het kwaad ooit met kwaad worden vergolden. Wij moeten alleen geduld hebben, en ‘het Licht in onszelf’ niet verliezen. Het ontwortelde denken -het rationeel vermijdend hechtende- heeft geen voeling meer met het hart, met de ene bron van het Leven, en met het Licht van het universum (HetENE). Maar zelfs dàt is ‘wat-is’. Laten wij vertrekken, want door toch in de situatie te blijven steken, offeren wij onszelf nutteloos op. Om hier met de woorden van Jiddu Krishnamurti af te sluiten: ‘Aangezien de waarnemer het waargenomene is, valt er niets te veranderen, er is alleen dat ‘wat-is’. De waarnemer weet niet wat hij moet doen met “wat-is”, en daarom probeert hij allerlei methoden om “wat-is” te veranderen, probeert hij “wat-is” onder controle te houden, te onderdrukken. Maar de waarnemer is het waargenomene; dat “wat-is” is de waarnemer. Boosheid en jaloezie zijn ook de waarnemer; er is geen jaloezie los van de waarnemer –zij zijn één.’

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 55, De De Volheid)

‘Verduistering van het Licht’ als bij Prins Tji.
Voordelig is de Stabiliteit.
De innerlijke Stabiliteit van Prins Tji toont het Licht,
dat niet kan worden uitgedoofd.

Het zonlicht kan nu en dan worden verduisterd, maar het kan niet uitdoven. Zo laat het Licht zich niet voor altijd onderdrukken; als de tijd daar is, dan breekt het hoe dan ook oppermachtig door. Daarop kunnen wij vertrouwen. Prins Tji leefde aan het hof van de duistere tiran Tsjow-Sin die, hoewel niet met naam genoemd, het historische voorbeeld vormt, waarop de hele situatie is gebaseerd. Prins Tji was een bloedverwant van de tiran en kon zich niet van het hof terugtrekken. Hij verborg daarom zijn goede geaardheid, en deed alsof hij gek was geworden. Sindsdien werd hij als slaaf behandeld, maar hij liet zich door geen enkele uiterlijke vernedering van zijn innerlijke overtuiging afbrengen. Dus wie in tijden van duisternis zijn plaats niet kan verlaten, kan uit dit verhaal iets leren: om aan het gevaar te ontkomen dienen wij over een onwrikbare innerlijke Stabiliteit van geest te beschikken, en dienen wij deze te koppelen aan een dubbele voorzichtigheid tegenover de buitenwereld. Op die manier heeft ook de filosoof Baruch Spinoza zich weten te redden. En wat Jean-Paul Sartre ons dan weer vertelt, lijkt in onze situatie wel van toepassing: ‘De hel, dat zijn de anderen’.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 63, Na de Voleinding)

Niet licht, maar donker.
Eerst steeg hij op naar de hemel,
daarna stortte hij omlaag in de diepten van de aarde,
want hij had ‘de Gulden Regel’ verloren.

Hier is het hoogtepunt van de duisternis bereikt. De duistere macht nam eerst zo’n hoge positie in, dat zij al het goede en lichte in de omgeving kon beschadigen. Uiteindelijk gaat het destructieve echter aan haar eigen duisternis ten onder, want het kwaadaardige zal omlaag storten op het moment dat het al het positieve en goede volledig heeft overwonnen, en daarmee ook tegelijkertijd de kracht heeft opgeteerd, waaraan het tot nu toe zijn bestaan te danken had. Als alles is vernietigd, moet het kwade zich wel focussen op zichzelf, omdat dit het enige is wat nog te vernietigen valt. Zelfdestructie is hier dan ook het enige wat nog rest.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 22, De Bekoorlijkheid)