Tijdsveld 34 – DE MACHT VAN HET GROTE

De kracht van ‘De Hemel’ zorgt ervoor dat wij de egologische zelfzucht van het genot en van de zintuigen kunnen overwinnen; de beweging van ‘De Donder’ zorgt er dan weer voor dat wij de vaste wilsbesluiten, die wij ons hebben voorgenomen (de intenties) ook echt kunnen uitvoeren. Alleen op die manier, met onze doelen voor ogen, kunnen wij alles bereiken, want het is hierop dat de macht van de Tijdsgeest berust. Het tijdsveld toont ons een tijd, waarin innerlijke waarde dus met een grote kracht naar buiten komt en aan de macht komt. Vandaar dat er het gevaar bestaat tot machtsmisbruik. Al te gemakkelijk vergeten wij waar onze macht vandaan komt (als slechts een symmetrisch verschijnsel in HetENE), of wij wel het correcte doen, en of dit in harmonie met de Tijdsgeest is. Ook bestaat er in deze situatie het gevaar, dat wij op actie uit zijn, zonder dat wij er het juiste moment voor afwachten. Daarom is het advies ook om Stabiliteit te creëren, want dat is Veelbelovend. In feite is dit pas echte macht, die niet ontaardt in louter geweld, maar innerlijk altijd verbonden blijft met de grondbeginselen van de rechtspraak en van de symmetrische rechtvaardigheid. Als wij dit punt werkelijk in-zien, dat grootheid en rechtvaardigheid onafscheidelijk met elkaar verbonden zijn, dan begrijpen wij de echte zin en betekenis van alles wat er gebeurt, van alle verschijnselen die opkomen en weer verdwijnen, zowel in het hele multiversum als op aarde.

‘De Donder’, de elektrische kracht, stijgt in het voorjaar omhoog. Deze beweging is in harmonie met, en afgestemd op, de richting van de beweging van ‘De Hemel’. Het is dus een beweging in overeenstemming met de symmetrie van HetENE, die de grote macht creëert. Ware grootheid steunt op de harmonie met het constructieve en het symmetrisch rechtvaardige. Daarom voorkomt de eenling, om in tijden van grote macht, iets te doen dat niet is afgestemd op de gevestigde, natuurlijke orde. De voet (triplet ‘De Donder’) treedt op de grote en rechte weg (triplet ‘De Hemel’), en wandelt daarop.

Macht in de tenen.
Zo verdergaan zorgt voor ongeluk,
dat kan niet anders. 

De tenen bevinden zich onderaan en willen graag vooruitgaan. Zo is grote macht op een lage plaats geneigd om vooruitgang met geweld te willen forceren. Dat zou echter, als wij hiermee zouden verdergaan, zeker voor ongeluk zorgen; daarom is de raad hier in feite een waarschuwing.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 32, De Duurzaamheid)

Stabiliteit zorgt voor geluk! 

De situatie is hier, dat de poorten voor het Succes zich beginnen te openen. De weerstand begint te verdwijnen. Wij komen machtig vooruit. Dit is een punt, waarop de overmoed, die zich niet weet te beheersen, de kop opsteekt. Vandaar dat Stabiliteit in ons gedrag (en wel in het behouden van het innerlijk evenwicht, zonder overdreven machtsvertoon of pronkzucht) kan zorgen voor geluk.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 55, De Volheid)

De dwalende werkt door macht, de eenling werkt anders.
Zo verdergaan is gevaarlijk.
Een geitenbok stoot tegen een heg, en raakt verward met zijn horens.   

Het pronken met macht leidt tot verwikkelingen, zoals een bok, die tegen een haag stoot, en met zijn horens vast komt te zitten, en verward raakt. Terwijl een dwalende, als hij in het bezit van de macht is, daarin verzwelgt, doet een eenling dat niet. Die blijft zich op elk moment bewust, dat het gevaarlijk is om aan zo’n houding vast te houden, en neemt daarom volledig en tijdig afstand van loutere machtsontplooiing.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 54 , Het Hwuende Meisje)

Stabiliteit zorgt voor geluk!
De spijt verdwijnt.
De haag gaat open, er is geen verwarring meer.
De macht is aanwezig door de as van een grote wagen.
Wij kunnen naar boven gaan.

Als wij emotioneel Stabiel zijn, en blijvend doorwerken aan het uit de weg ruimen van alle egologische weerstanden, lukt het uiteindelijk wel. De hindernissen verdwijnen, en de aanleiding die er was om spijt te hebben, en die steunde op een overdrijving van het aanwenden van macht en geweld, is nu helemaal weg. De macht toont zich niet meer aan de buitenkant, maar manifesteert zich omdat wij zware lasten kunnen dragen en vervoeren, zoals een grote wagen dat doet, waarbij de kracht daarvoor te wijten is aan zijn as (voor de eenling is er de as tussen het verschijnsel en HetENE). Hoe minder wij onze macht naar buiten toe tonen en gebruiken, des te sterker is net de uitwerking ervan.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 11, De Vrede)

Verliest de bok gemakkelijk.
De plaats is niet passend.
Geen spijt! 

Het is kenmerkend voor een bok dat die in het uiterlijke gedrag hardheid toont, terwijl die innerlijk en lichamelijk vrij zwak is. Nu is de situatie hier zo, dat alles vrij gemakkelijk verloopt. Er is geen weerstand meer aanwezig. Op die manier zullen wij vanzelf onze eigen vechtlustige, bokkige en koppige manier van doen en denken aan de kant leggen, en is het daardoor ook niet meer nodig om hierover spijt te hebben. De situatie is ontmijnd. Hier is sprake van een paradigma wissel; wij zien het nu anders, wij kunnen verder kijken dan onze neus lang is.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 43, De Doorbraak)

Een bok stoot tegen een haag.
Hij kan zich niet terugtrekken, en hij kan ook niet meer verder vooruit gaan.
Niets is Voordelig.
Zien wij de echte moeilijkheid, dan zorgt dat voor geluk.
De fout duurt niet lang.

Als wij ons te ver naar voren wagen, komen wij uit bij een dood punt, waar wij noch vooruit noch achteruit kunnen, en alles wat wij doen wordt fout geïnterpreteerd, maakt de situatie alleen maar erger en gecompliceerder. Zo’n vorm van eigenzinnigheid zorgt er alleen maar voor dat wij in onoverwinnelijke moeilijkheden terechtkomen. Als wij evenwel correct kunnen waarnemen en de toestand juist ‘in-zien’, en dus niet meer halsstarrig egologisch doordrijven, maar ons kunnen matigen, dan zal uiteindelijk alles weer goed worden. Omdat de plaats aan het einde staat, kan zij niet meer verder. Vandaar dat er verwarring is en vele moeilijkheden. Maar deze laag is van nature week (een nul op een weke zesde plaats). Vandaar dat deze plaats zich niet verder verhardt in koppigheid, maar toegeeft, en dus wordt zo de fout niet tot iets blijvends gemaakt.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 14, Het bezit van het Grote)