Tijdsveld 22 – DE BEKOORLIJKHEID

Als wij de natuurwetten van het heelal bekijken, kunnen wij er de veranderingen van de Tijdsgeest in zien. Als wij de natuurwetten op aarde onderzoeken, kunnen wij de wereld ordenen in vormen; in kleuren, geuren, klanken, gedachten, gevoelens, en zo verder. Het vaste en het weke verbinden zich afwisselend -en instant-, zodat alles vorm kan aannemen. Bij tijdsveld ‘De Bekoorlijkheid’ staat een 1 voor de inhoud, terwijl de 0 de vormgeving weergeeft. ‘De bekoorlijkheid’ brengt Succes in-de-wereld. Zij is echter niet het wezenlijke, de grondslag; ze vormt slechts het ornament. Vandaar dat ze slechts spaarzaam, in het klein, worden ingezet. In het binnentriplet ‘Het Vuur’ treedt een week cijfer (0) tussen twee sterke (1) en maakt ze mooi; de sterke lagen echter zijn de essentie, de zwakke laag is de verfraaiende vorm. In het buitenste triplet ‘De Berg’ staat de sterke lijn beslissend aan de spits, zodat ze ook hier als toonaangevend moet worden beschouwd. In de natuur zien wij aan de hemel het sterke licht van de zon. Op haar berust het leven van onze wereld. In HetENE is dit Licht het BEWUST-ZIJN. Maar dit sterke, essentiële, wordt omgezet en vindt een bekoorlijke afwisseling door de maan en de sterren. In het mensenleven bestaat de schone vorm daarin, dat er als bergen vaste, sterke ordeningen bestaan, die door de stralende schoonheid aantrekkelijk worden gemaakt. De waarneming van de vormen aan de hemel maakt het mogelijk om de tijd in zijn steeds wisselende eisen te begrijpen. De waarneming van de schijngestalten en vormen in het mensenleven maakt het mogelijk om de wereld te (her)vormen. De Tijdsgeest toont ons de rustende schoonheid: binnen klaarheid en buiten stilte. Het is de rust van de zuivere, milde, open aandacht. Als de lust zwijgt, ‘de egologische wil’ tot rust komt, dan manifesteert zich de wereld als voorstelling, als slechts een verschijning. Als zodanig is dit dan schoon en aan de strijd om het leven ontrukt; het is dan de wereld van de kunst(matigheid). Maar door loutere contemplatie wordt de wil niet definitief tot rust gebracht. Hij zal weer ontwaken, en al het schone blijkt dan slechts een voorbijgaand verheffend moment en verschijnsel te zijn geweest. Daarom is dit nog niet de echte weg naar de bevrijding, de verlichting, de verlossing of het ontwaken.

‘Het Vuur’ en zijn lichtende schijn op ‘De Berg’ straalt niet op grote afstand. Zo is de bekoorlijke vorm wel geschikt om minder belangrijke aangelegenheden op te vrolijken en te verlichten, maar belangrijke kwesties kunnen op deze manier niet worden opgelost. Daar is grotere ernst voor nodig. In feite is het in-de-wereld staan altijd en overal een in-relatie-staan. Of zoals de filosoof Martin Buber het beschrijft: ‘Alle werkelijke leven is ontmoeting. De relatie tot het Jij is direct. Tussen Ik en Jij staat geen theorie, geen voorkennis en geen fantasie; en de herinnering zelf verandert, omdat het vanuit het afzonderlijke zijn in het geheel (HetENE?) valt.(35) In feite is elke relatie een relatie van HetENE tot en in HetENE. Er is geen los-staan of uit-een-gaan. In het fenomenale en verschijnende lijkt wat verschijnt erg belangrijk, afgezonderd en bepalend, en zo voelt het ook, als zelf een verschijnend verschijnsel zijnde. Maar vanuit de achtergrond bekeken, achterliggend, in essentie, maakt dat allemaal niet iets uit, want er was niet iemand, er is niet iemand en er zal ook nooit iemand zijn. Het enige wat-is, is HetENE, is goud. ‘Hèt’ is er Al!

Wij maken onze tenen schoon, verlaten het rijtuig en gaan te voet.
Het is onze plicht om niet te rijden.

De positie aan het begin en op een ondergeschikte plaats brengt met zich mee, dat we zelf voor (ons vervoer) beweging in het leven moeten zorgen. Misschien hebben we de mogelijkheid om op een slinkse manier de voortgang te vergemakkelijken (met als beeld een rijtuig, een luxewagen), maar een onafhankelijk zelfstandig persoon weigert om op die manier faciliteiten te verkrijgen. Een eenling vindt er meer voldoening in om te voet te gaan (in eenvoud) dan om op een twijfelachtige en onrechtmatige wijze in een rijtuig te rijden. Wij beschikken hier over voldoende innerlijke kracht om het ons opgelegde lot van de Tijdsgeest te aanvaarden, te dragen, en om niets te willen forceren.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 52, Het Stilhouden (De Berg))

We maken onze kinbaard mooi.
Wij stijgen omhoog, samen met wat hoger ligt en meer waarde heeft.

De baard is niet iets zelfstandigs. Hij kan alleen samen met de kin in beweging komen. De Tijdsgeest betekent dus dat de vorm alleen na de inhoud, en alleen als begeleidend verschijnsel ervan, in aanmerking komt. De baard is een overbodig sieraad. Buitensporige zorg en aandacht daaraan te besteden -zonder zich te bekommeren om de dieperliggende innerlijke waarden- zou een signaal van een zekere ijdelheid en opgeblazendheid zijn. Het weke kan het sterke versieren, maar het kan er niets zelfstandigs aan toevoegen. Wat wij hier zien, is het onbelangrijke van het fysieke, het lichamelijke, het materiële en het vormelijke.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 26, De Temmende Kracht van het Grote)

Bekoorlijk en vochtig.
Blijvende Stabiliteit brengt geluk.

Hier zien wij harmonie en solidariteit. Het is een uiterst aantrekkelijke situatie waarin wij ons bevinden. We zijn omringd door schoonheid en aantrekkelijkheid, stralend als een dauwdruppel waar de zon in valt. Deze bevalligheid kan wel een sieraad zijn, maar ze doet gemakkelijk afglijden naar een lager peil. Daarom is de waarschuwing om niet onverschillig te worden, maar innerlijk stabiel te blijven. Hierop steunt het geluk. De maan die zich weerspiegelt in het wateroppervlak van het meer, en trillend beweegt, is natuurlijk niet de echte maan.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 27, De Mondhoeken (De Voeding))

Bekoorlijkheid of eenvoud?
Een wit paard komt als aangevlogen:
geen rover is hij,
hij wil enkel maar een aanzoek op de juiste moment doen.
Hier zien wij twijfel die met de tijd wordt opgelost.
Er valt namelijk niets te vrezen.

We zijn in een situatie terechtgekomen waarbij wij twijfelen of we nog langer de aantrekking van de uiterlijke glans willen zoeken, of dat we misschien beter terug naar de eenvoud, en naar de essentiële kern, zouden keren. In de vraag zelf zit het antwoord al opgesloten, het is een retorische vraag. De situatie in de buitenwereld sterkt ons nog meer in deze overtuiging. Het is alsof er iets als een wit gevleugeld paard dichterbij komt. De witte kleur wijst op eenvoud. En al zou het aanvankelijk als een teleurstelling worden gevoeld, dat we afstand moeten doen van allerlei gemakken die wij via allerlei slinkse wegen zouden kunnen bereiken, we vinden rust en bevrediging in de trouwe band met onze vriend(in) en minnaar. Het vliegende paard staat symbool voor onze gedachten die alle grenzen van ruimte en tijd overschrijden. Het gevaar van een te ver gedreven opsmuk kan hier worden afgewend, en wij kunnen terugkeren naar een eenvoudige situatie en een sobere vorm. Ontwortelende, zich steeds herhalende, gedachten horen bij de innerlijke criticus van een egologische geest. Zij (de gedachten) zijn er, én zij zijn er niet. Het enige wat-is, is HetENE, die de bron, de kern en de essentie van het leven is.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 30, Het Zich-Hechtende (Het Vuur))

Bekoorlijkheid op heuvels en tuinen.
Het zijden bundeltje is armelijk en klein.
Schaamte, maar op het einde toch nog geluk!
Dàt uiteindelijke geluk brengt ons uiteraard vreugde.

Wij trekken ons uit de omgang met mensen van laag allooi terug. Zij zoeken alleen maar pracht , luxe en gemak. Wij trekken ons terug in de afstandelijke eenzaamheid. Daar vinden wij toch een mens naar wie we opkijken en met wie wij bevriend willen raken. Maar wat wij te bieden hebben is gering en armoedig, waarvoor wij ons schamen. Maar in dit tijdsveld gaat het niet om uiterlijk vertoon en luxueuze giften, maar om de innerlijke instelling. Vandaar dat alles uiteindelijk goed komt en wij vreugdevol van het leven kunnen genieten. Wij zijn dan zelf ‘de Getuige’, die alleen maar toekijkt, en nergens nog betrokken bij raakt. Wij vragen dus niets en wij weigeren ook niets.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 37, Het Gezin)

Eenvoudige Bekoorlijkheid.
Geen fout.
De laatste plaats krijgt volledig wat die wilt.

Hier op de hoogste trap van de ontwikkeling wordt elke opsmuk afgelegd. De vorm verbergt niet langer de inhoud, maar doet deze volmaakt tot zijn recht komen. De hoogste schoonheid bestaat niet in een uiterlijke versiering van het materiaal, maar in een eenvoudige, doeltreffende vormgeving. De laatste plaats staat al buiten de Tijdsgeest, op de top van het triplet ‘De Berg’. Het sterke UP-karakter van dit triplet stelt ons in staat om afstand te nemen van alle uiterlijkheden. Het enige wat wij willen is een eenvoudig witte zuivere soberheid, alleen maar het Licht. Vandaar dat anderen zich bij ons aansluiten en dat wij erin slagen om de richting van de eenvoud door te zetten.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 36, Verduistering van het Licht)