Tijdsveld 18 – HET WERK AAN HET BEDORVENE

Wat door onze schuld is bedorven, kunnen wij door eraan te werken, weer goedmaken, herstellen. Er is hier geen sprake van zomaar een onverbiddelijk noodlot, zoals in de tijd van ‘De Stilstand’ (tijdsveld 12), maar van misbruik van de menselijke vrijheid, wat de toestand van het bederf heeft veroorzaakt. Bij dit werk van verbetering zijn de vooruitzichten dan ook gunstig, omdat zij in overeenstemming zijn met de door het tijdsveld aangeboden mogelijkheden. Wij mogen hier alleen niet terugschrikken voor het werk en het gevaar -gesymboliseerd door het oversteken van het grote water-. Wij kunnen het energiek gaan aanpakken. Een eerste voorwaarde voor het succesvol zijn van het herstel is, dat wij alles goed overleggen, dus erover in gesprek gaan. Dat is uitgedrukt in het advies ‘voor het beginpunt drie dagen, na het beginpunt drie dagen’. Eerst dienen wij de oorzaken te kennen, de oorsprong van het bederf, anders kunnen wij het niet opheffen: daarom moeten wij op onze hoede zijn tijdens de periode ‘voor het beginpunt’. Daarna dienen wij ervoor te zorgen, dat wij ons in de nieuwe situatie kunnen schikken, zodat een terugval (regressie) kan worden vermeden: vandaar dat wij ook op onze hoede zijn in de tijd ‘na het beginpunt’ van het nieuwe. In plaats van de onverschilligheid en de traagheid, die tot het bederf hebben geleid, kunnen wij nu vastberadenheid en energiek handelen, zodat het einde door een nieuw begin kan worden opgevolgd.

Als ‘De Wind’ aan de voet van ‘De Berg’ waait, wordt hij erdoor teruggeworpen en beschadigt hij de plantengroei. Dat houdt een aansporing tot verbetering in. Zo is het ook met de wisselvalligheden van de psyche en van de mode: zij brengen bederf in de menselijke samenleving. Om daar een einde aan te maken kan de eenling de maatschappij vernieuwen. De manieren om dat te doen worden eveneens uit de beide tripletten getoond, maar hun activiteit moet zich wel in een correcte volgorde na elkaar kunnen ontplooien. Wij dienen eerst de lauwheid uit de weg te ruimen door de openbare mening wakker te schudden (zoals de wind alles door elkaar schudt); daarna pas kunnen wij het karakter van de mensen versterken door inzicht, evaluatie, reflectie en psycho-educatie, en hen op die manier kalmeren (zoals de berg rust en voedsel geeft aan alles wat in zijn omgeving groeit).

In orde brengen van wat door de vader is bedorven.
Als er een kind is,
blijft er op de overleden ouder geen spoor van over.
Gevaar. Uiteindelijk geluk! 

Het starre vasthouden aan de traditie heeft bederf tot gevolg gehad. Het bederf is evenwel nog niet diep ingeworteld, en kan nog gemakkelijk worden hersteld. Het is zoals een kind, die erin slaagt om de fouten van de vorige generaties stop te zetten of goed te maken. Dan blijft er op de ouders en grootouders geen onzuiverheden meer kleven. Maar wij mogen in zo’n situatie het gevaar niet over het hoofd zien, en de zaak niet te licht opvatten. Alleen als wij ons bewust zijn van de herhalingsdrang en de intergenerationele dynamieken, kunnen wij het gevaar zien, dat met elke hervorming en herstel gepaard gaat, zodat uiteindelijk alles goed komt.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 26, De Temmende Kracht van het Grote)

In orde brengen van wat door de moeder is bedorven.
Wij mogen niet te Stabiel en te vasthoudend zijn.  

Het gaat hier om fouten, die uit zwakheid het bederf hebben doen ontstaan. Vandaar ook de metafoor van wat door de moeder is bedorven. Als wij de situatie weer op orde willen krijgen, zullen wij in die context een zekere delicate consideratie gebruiken. Wij kunnen nu geen al te drastische maatregelen nemen, zodat wij geen nog diepere wonden slaan. Het is ermee als met de parentificatie waar elk mens in zijn leven mee te maken krijgt. Veel te vroeg neemt het kind de rol op van de ouder, op emotioneel en sociaal gebied. Het kind krijgt al op jonge leeftijd de rol van adviseur, trooster, bemiddelaar, en zo verder, terwijl het daar te jong voor is. Het gebeurt onbewust in elk gezin. Destructief wordt het, als het kind niet kan voldoen aan de verwachtingen van de ouders. Voorbeelden van parentificatie zijn: ‘het zorgende kind’, ‘de zondebok’, ‘het perfecte kind’, ‘het kind dat kind moet blijven’, ‘het kind als ouder’, ‘het kind als partner’, en zo verder. Het parentificerende hier zien, is al het halt houden ervan, is dus al een ophouden van het bederf.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 52, Het Stilhouden (De Berg))

In orde brengen van wat door de vader is bedorven.
Een beetje spijt zal er wel zijn. Maar geen grote fouten. 

Hier wordt iemand getoond, die bij het in orde brengen van wat er vroeger fout is gegaan, een iets tè energiek te werk gaat. Daarom is er veel kans dat er nu en dan kleine wrijvingen en stemmingswisselingen ontstaan. Al hebben we hierover nu en dan spijt, het is niet zo dat het betekent dat dit een ernstig schuldig verzuim is. Er kunnen in het uiterste geval wel eens klappen vallen, ook naar zichzelf toe, want mensen die in het verleden beschadigd zijn, doen als compensatie vaak zichzelf of anderen pijn. Deze roulerende rekening wordt zelfs over verschillende generaties in families doorgegeven, tot wij een manier vinden om dit negatief erfgoed om te buigen in iets constructiefs.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 4 , De Jeugddwaasheid)

Dulden van wat door de vader is bedorven.
Als wij op die manier verdergaan, dan ervaren wij schaamte.  

Hier zien wij een situatie, waarbij iemand uit zwakheid en trauma het bederf, dat uit het verleden stamt en zich nu pas specifiek begint uit te werken, niet tegenhoudt, maar het zijn gang laat gaan, en laat voortwoekeren. Als dit op die manier verder gaat, zal schaamte uiteraard het gevolg zijn. Hier gaan we nog een stap verder dan bij de vorige plaats in dit tijdsveld. De beschadiging uit het verleden wordt rechtgezet door anderen te beschadigen, maar nu specifiek tegenover onschuldige derden, die er op zich niets mee te maken hebben. Zo is er een risico op nieuw onrecht, dat door inzicht over HetENE in feite vermeden had kunnen worden.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 50, De Spijspot)

In orde brengen van wat door de vader is bedorven.
Wij vinden waardering. 

Wij hebben hier te maken met een bederf, dat in het verleden door nalatigheid is ontstaan. Wij bezitten niet de kracht om daar alleen iets aan te doen, maar wij vinden wel professionele helpers. Met hun steun kunnen wij het verleden niet goedmaken, of helemaal met een schone lei herbeginnen, maar wij zijn in staat om ons leven te hervormen, wat uiteraard ook erg prijzenswaardig is. Door het lijden dat wij hebben ervaren, en de inzichten die daardoor zijn ontstaan, krijgen wij soms ook zelf een menselijk mandaat en een roeping om anderen te helpen en hen te ondersteunen.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 57, Het Zachtmoedige (De Wind))

Wij dienen geen koningen en vorsten.
Wij streven hogere doelstellingen na.
Aan een dergelijke instelling kunnen wij een voorbeeld nemen. 

Niet iedereen is verplicht om zich in het wereldgebeuren van het ERZIJN te mengen. Er zijn nu eenmaal uitzonderlijke mensen, die innerlijk al zover zijn ontwikkeld, dat zij het recht hebben de wereld op zijn beloop te laten, zonder hervormend in het menselijke en politieke leven in te grijpen. Dat zijn de mystici, en het uiteindelijke eindresultaat van het eenlingschap. Maar dat wil niet zeggen, dat wij dan afstandelijk en stil moeten blijven toekijken, of er alleen maar kritiek op mogen geven. Alleen als wij ‘het Grote Ont-Moeten’ zelf hebben ervaren, in ons innerlijke, en zo de hogere bestemming van de mensheid hebben verwerkelijkt, is een dergelijke teruggetrokken leefwijze gerechtvaardigd. Want ook al houdt de wijze eenling zich ver van het gewoel van de wereld, hij schept ondanks alles toch onvergelijkelijke menselijke waarden voor de toekomst. Op die manier werkt een eenling niet voor één enkel tijdvak, maar voor de hele wereld, voor alle mensen en voor alle tijden.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 46, Het Omhoogdringen)