Tijdsveld 11 – DE VREDE

Het tijdsveld ‘De Vrede’ verwijst in de natuur op een tijd, waarin we zeggen dat het ‘de hemel op aarde’ is. ‘De Hemel’ heeft zich onder ‘De Aarde’ gezet. Zo verenigen hun krachten zich in een innige harmonie. Hierdoor ontstaat vrede en zegen voor alle verschijnselen. In de wereld is het een tijd van sociale eendracht. De hooggeplaatsten buigen zich over naar de laaggeplaatsten; de eenvoudige mensen gaan op een vriendschappelijke manier om met de hooggeplaatsten; zodat er een einde komt aan alle discussies en ruzies. Binnen, in het centrum (op de tweede plaats) is het lichte; het donkere is buiten. Zo heeft het lichte een krachtige werking en het donkere is hier meegaand. Op die manier haalt elke partij er voordelen uit. Als de liefdevolle mensen in de maatschappij een centrale positie innemen en de macht in handen hebben, worden ook de criminele mensen beter onder hun invloed. Als in de eenling de van de kosmos afkomstige centrale energie heerst (HetENE), dan komen ook de natuurlijke driften en instincten onder deze invloed, en vinden deze hun passende symmetrische plaats in het geheel. De afzonderlijke lagen komen causaal van links af het tijdsveld binnen en verlaten de tijd weer via rechts. De kleinen, de zwakken, de criminelen zijn hier dus aan het weggaan, en de groten, de sterken, de liefdevollen zijn bezig met te verschijnen. Dat brengt ons automatisch geluk en Succes.

‘De Hemel’ en ‘De Aarde’ komen samen en verenigen hun werkingen. Dit tijdsbeeld geeft een periode van algemene bloei en voorspoed weer. Deze krachtige, energetische en verschijnende levensstroom kan nu beter door onszelf voor de mensen worden georganiseerd. Dat kan in deze tijd het beste in de vorm van indeling en (her)verdeling. Zo wordt deze tijd, overeenkomstig de verschijnselen die HetENE teweeg brengt, door de mens in jaargetijden ingedeeld; en de ongedifferentiëerde ruimte in windstreken onderscheiden. Op die manier wordt de natuur, met haar overweldigende overvloed aan verschijnselen, afgegrensd en bedwongen. Daarnaast kunnen wij de natuur bij haar oprijzen in verschijnselen een handje helpen. Dat kan door de voortbrengselen en de uitstorting aan te passen aan de juiste tijd en de juiste plaats. Hierdoor worden de natuurlijke opbrengsten schijnbaar verhoogd. Deze activiteit, die de natuur bedwingt en helpt, is een werken aan de natuur, is de menselijke ‘cultuur’, waar de mensheid altijd toe neigt, en die haar steeds ten goede komt.

Trekken wij het onkruid uit, dan gaat de graszode mee.
Elk op zijn manier. Zich inzetten brengt geluk.
De wil is naar buiten gericht.

In tijden van bloei trekt een bekwaam iemand, die een specifieke taak te vervullen heeft, meteen anderen, gelijkgezinden, aan, net zoals wij bij het uittrekken van onkruid altijd meerdere, door de wortels met elkaar verbonden, halmen en grassen mee uittrekken. In dit tijdsveld -als er een ruim arbeidsveld voor ons open ligt- is onze focus erop gericht, de wereld in te trekken en er iets te gaan presteren. Wij willen groeien en bloeien, stralen en schitteren.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 46, Het Omhoogdringen)

De onbeschaafden in mildheid verdragen.
Vastberaden de rivier doorwaden.
Niet verwaarlozen wat veraf is.
Geen rekening houden met vrienden.
Zo spelen wij het wellicht klaar,
om in het midden te blijven wandelen, omdat het Licht groot is.

In tijden van bloei is het voor alles van belang dat wij de innerlijke kracht bezitten om ook vervelende of lastige mensen te verdragen. Een groot observator kent geen onbruikbaar materiaal. Hij kan overal nog iets in zien en van maken. Deze brede visie op het leven is absoluut geen nalatigheid of zwakte. Wij kunnen juist in tijden van bloei beter steeds bereid zijn om indien nodig ook gevaarlijke ondernemingen, zoals het doorwaden van een rivier, te riskeren. Ook is het dan van belang om wat nog veraf is niet te verwaarlozen, maar pro-actief en stipt voor alles planmatig te zorgen. Vooral moeten wij ook oppassen voor voorkeursbehandeling en bendevorming. Ook al komen gelijkgezinde mensen bij elkaar, zij mogen niet door onderlinge verbondenheid een afzonderlijke groep gaan vormen, die zich afzet tegen de anderen, maar elk moet gewoon zijn plicht proberen te doen, en kijken hoe de Tijdsgeest er voor staat. Door de bovenstaande dingen te doen, is het mogelijk om de verborgen gevaren van de tijd, dat in elke vredesperiode op de loer ligt -het gevaar van het gaandeweg en ongemerkt verlies van aandacht-, op te vangen. Op die manier vinden wij de gulden middenweg bij alles wat we doen.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 36, De Verduistering van het Licht)

Geen vlakte waarop geen helling volgt.
Geen vertrekken waarop geen terugkeer volgt.
Wie Stabiel blijft in het gevaar, maakt geen fout.
Laten wij ons niet beklagen over deze waarheid,
maar genieten van het geluk dat wij op dit moment nog hebben.

Al het aardse, vormelijke en verschijnende is aan verandering (en verdwijning) onderhevig. Op bloei volgt verval. Dat is de eeuwige wet hier op aarde, in al het fysieke, materiële en zichtbare. Het destructieve kan wel enige tijd worden tegengehouden, maar onmogelijk voor altijd worden uitgeschakeld. Het komt altijd terug. Dat is de entropie in het universum, het verlies van warmte, en de verandering van orde naar chaos. Dit inzicht zou ons zwaarmoedig kunnen maken, maar dat is niet nodig. Het kan er ons alleen maar voor behoeden, om ons door verschijnselen van geluk te laten verblinden. Als wij ons bewust blijven van het bestaan van een  symmetrisch tegendeel (dat ergens anders in het multiversum hoe dan ook tegelijkertijd plaatsvindt), kunnen wij de Stabiliteit behouden, en zien wij het niet verkeerd. Zolang ons inzicht in de symmetrie en de symmetriebreking sterker en voller blijft dan de uiterlijke voorbijgaande verschijnselen van geluk en ongeluk, zolang wij dus boven het (nood-)lot staan, zolang blijven wij innerlijk, en blijvend, een soort van zalige ‘rust in vrede’ (RIP) voelen, zelfs terwijl wij in leven zijn.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 19 , De Toenadering)

Wij fladderen omlaag, niet opscheppend over rijkdom,
en samen met onze naaste; onschuldig en oprecht.
Wij wensen het in het diepste van ons hart.

In tijden van wederzijds vertrouwen komen hogergeplaatse personen heel eenvoudig, en zonder zich op hun rijkdom te beroemen, in contact met gewone lagergeplaatste mensen. Zij worden daar door de omstandigheden niet toe gedwongen; het komt voort uit hun innerlijke aanleg en inzicht. Op die manier gebeurt de toenadering volledig op een ongedwongen wijze. Wij willen de rijkdom van deze tijd ook niet voor ons alleen houden. Wij nemen hier mentaal afstand van al het materiële en het fysieke, van alle voorgaande overtuigingen en al het egologische bezitsmatige, want het is ‘voor een kameel gemakkelijker om door het oog van een naald te gaan, dan voor een rijke om het koninkrijk van God (hetENE te zien, het Grote Ont-moeten te beleven) binnen te gaan.’

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 34, De Macht van het Grote)

Een machthebber huwelijkt zijn dochter uit.
Dat brengt ons zegen en Groots geluk!

De machthebber op deze plaats is historisch gezien de Chinese heerser Tai Yi, die in de oudheid zijn dochter Tai tze uithuwelijkt aan de heer van Tjou, de latere koning Wen. Tai Yi had bepaald dat de keizerlijke prinsessen, hoewel zij in rang hoger stonden dan de mannen aan wie zij werden uitgehuwelijkt, toch gehoorzaamheid aan hen waren verschuldigd, zoals bij gewone vrouwen in die tijd. Dus is er hier sprake van het zien van een oprecht bescheiden vereniging van hoog en laag, zodat er vrede, geluk en zegen hier bij de Tijdsgeest hoort. Alle situaties vinden in deze tijd dan ook hun symmetrische vervulling, omdat de harmonie van HetENE zo vaststaand en helder is.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 5, Het Wachten)

De muur valt terug in de vestingsgracht.
Gebruik geen legers nu.
We kunnen beter bevelen uitvaardigen in onze eigen stad.
Koppigheid brengt ons enkel maar schaamte.
Onze plannen raken hier in de war.

De al in het midden van dit tijdsveld aangeduide terugslag in begonnen. De stadswal zinkt weer terug in de vestinggracht, waaruit hij was opgeworpen. Het noodlot voltrekt zich hier. In zo’n situatie kunnen wij in het lot berusten, door wat er gebeurt te door-zien, en niet proberen om eraan te ontsnappen of om ertegen in opstand komen. Wat voorgrond is, is voorgrond; wat achtergrond is, is achtergrond. Het enige wat wij verder kunnen zien is hoe wij ons in de eigen, zeer beperkte kring, staande kunnen houden. Als wij ons hardnekkig zouden weren tegen deze Tijdsgeest, dan zou de situatie alleen maar erger worden, en schaamte en mislukking zouden het gevolg ervan zijn. Als wij ons innerlijk vrij en leeg maken, en als wij verder enkel maar proberen te zorgen voor onze naaste omgeving, dan kunnen wij ons op die manier beschermen tegen deze tijd van ondergang en verval, maar dan wel in stilte en in de verborgenheid, zonder er veel ophef over te maken of er veel woorden aan vuil te maken. In het algemeen vervult de symmetrische tijd zich onmiddellijk en onafwendbaar; en dit te (door-)zien, is al de bevrijding.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 26, De Temmende Kracht van het Grote)