Tijdsveld 8 – DE AANEENGESLOTENHEID

Het gaat er in deze Tijdsgeest om, zich één te voelen met anderen. Op die manier vullen wij elkaar aan en helpen wij elkaar om vooruit te geraken. Voor zo’n onderlinge verbondenheid moet er een focus zijn (op een doel, op een ideaal, op een beweging), en ook een middelpunt waar de anderen zich omheen kunnen scharen. Zelf het middelpunt worden van zo’n aaneengesloten groep van mensen is niet gemakkelijk, en brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Er is een innerlijke grootsheid, een consequente houding én een stabiele kracht voor nodig. Vandaar dat, als wij anderen om ons heen willen verzamelen, wij ons eerst ernstig dienen af te vragen of wij dit wel echt willen, en of wij wel tegen die taak zijn opgewassen, want wie zonder ‘het zegel van de bevoegdheid’ anderen om zich heen wil verzamelen, sticht in feite meer verwarring dan als er in het geheel geen aaneensluiting had plaatsgevonden. Waar echter wel een centraal middelpunt aanwezig is, komen de onzekeren, die eerst nog twijfelden, langzamerhand vanzelf naderbij. Wie daarentegen te laat komt, zal zelf de nadelige gevolgen ervan moeten dragen, want ook bij het zich aansluiten dienen wij het juiste moment weten te kiezen. Relaties komen tot stand en zijn duurzaam volgens vaste innerlijke wetten van HetENE. Gemeenschappelijke ervaringen verstevigen de relaties. Wie te laat komt, en geen deelgenoot is van deze fundamentele, gemeenschappelijke ervaringen, vindt in zijn nadeel dat de deur nu is gesloten.  Voor wie klopt, gaat in principe de deur open. Maar wie de noodzaak van de aaneengeslotenheid wel heeft ingezien, maar niet de kracht in zichzelf voelt om als middelpunt op te treden, kan zich beter zelf bij anderen, bij een georganiseerde gemeenschap, aansluiten.

‘Het Water’ op ‘De Aarde’ vult alle leemten op, en blijft er diep mee verbonden. De sociale organisatie van de oudheid was gebaseerd op dit principe van nauwe verbondenheid tussen ondergeschikten en heersers. In HetENE is het de dynamiek van de symmetrie die voor deze innige verstrengeling zorgt. Het water vloeit vanzelf samen, omdat het in al zijn delen onderhevig is aan dezelfde wetten, zoals in het universum alles gebaseerd is op de wetten van een steeds ineenvloeiende symmetrie. Zo kan ook de menselijke maatschappij, op basis van gemeenschappelijke belangen, best één gesloten geheel vormen, waarin elk lid als onderdeel zich tegelijk als het geheel zelf voelt. De centrale principes van een sociaal organisme kunnen er dus best voor zorgen, dat elk waarnemend lid ervan zelf zijn effectieve belang ziet in solidaire humaniteit, zoals dat in de oudheid, in de verhouding van de grootvorst tot zijn leenmannen, het geval was.

Wij sluiten ons trouw en oprecht erbij aan.
Dan maken wij geen fouten.
Waarheid als een volle aarden schotel:
zo komt uiteindelijk, uit de buitenwereld, het geluk tot ons.

Bij het aangaan van relaties is totale eerlijkheid de enige juiste basis. Deze instelling -die door de beeldspraak van een gevulde aarden schotel wordt weergegeven: inhoud, en geen lege vorm- uit zich niet in mooie woorden, maar toont zich door de kracht van het vertrouwen in het innerlijke, en deze kracht is zo sterk, dat zij met een onweerstaanbare macht al het geluk van buitenaf naar ons toe trekt. Hier bereiken wij dus onverwacht wat wij effectief hebben gewild. De aarde is verder het symbool van een ketel die kan gebruikt worden om het zegenrijke voedsel, dat tot ons komt, mee op te vangen.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 3, De Aanvangsmoeilijkheid)

Wij sluiten er ons innerlijk en emotioneel bij aan.
Stabiliteit brengt geluk doordat wij onszelf hier niet verliezen!  

Als wij op de (synchronistische) aansporingen en de tekens, die wij van boven af krijgen (van HetENE), juist reageren en er consequent naar handelen, dan is de relatie met anderen in hoofdzaak innerlijk van aard; wij verliezen onszelf niet. Als wij daarentegen als een kruiperige baantjesjager aansluiting, waardering en liefde zoeken, dan volgen wij niet de weg van de ziener of de eenling, die steeds zijn waardigheid bewaart, maar dan gooien wij onszelf weg, ook al kan dàt dan net zijn wat de tijd van ons verwacht.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 29, Het Onpeilbare (het Water)

Wij sluiten ons aan bij de verkeerde mensen.
Is dat niet schadelijk?

Wij bevinden ons vaak onder mensen die niet tot onze eigen sfeer behoren. Dan kunnen wij ons beter niet laten uitdoven, of niet door de macht van de gewoonte ons laten verleiden om ons vertrouwen aan hen te blijven geven. Het hoeft niet gezegd dat zoiets totaal fout is. Sociaal verkeer zonder intimiteit is tegenover dergelijke mensen de enige juiste manier van omgang. Hier benaderen wij bewust anderen zo dicht als mogelijk, met toch de grootst mogelijke afstand. Op deze manier houden wij de deur open om later toch nog aansluiting te vinden bij mensen die wel bij ons horen, waar wij wel een innige band mee kunnen hebben.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 39, De Hindernis)

Wij sluiten ons ook uiterlijk erbij aan.
Stabiliteit zorgt voor geluk!

De contacten met een centrale kracht, die het middelpunt van de vereniging is, werd hier al vastgelegd in de Tijdsgeest. Dan mogen wij zeker onze toewijding en genegenheid ook openlijk tonen. Wij kunnen hier loyaal blijven en voet bij sluk houden, en ons door niets op een dwaalspoor laten brengen.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 45, Het Verzamelen)

Openbaring van ‘De Aaneengeslotenheid’.
De koning laat bij de jacht alleen vanuit drie kanten opjagen,
en doet afstand van het wild dat aan de voorzijde kan vluchten.
De burgers hebben geen waarschuwing nodig. Geluk!
Wie zich dus verzet, die laten wij lopen.
Wie zich overgeeft, die nemen wij liefdevol aan.

Bij de koninklijke drijfjachten in de oudheid was het gebruikelijk dat het wild van drie kanten werd opgedreven. Aan de vierde kant kon het opgejaagde wild ontsnappen. De dieren, die van deze kans om te vluchten geen gebruik maakten, moesten door een hek heen, waarachter de koning klaar stond voor de jacht. Alleen op de dieren die hier binnendrongen, werd geschoten. De andere mochten ontsnappen. Dit gebruik was in overeenstemming met de instelling van de koninklijke jager, die van de jacht geen slachting wilde maken, maar alleen het wild doodde, dat zich bij wijze van spreken vrijwillig had aangeboden. In deze Tijdsgeest tonen wij onze charismatische invloedrijke kracht, en wij trekken de mensen hiermee naar ons toe. Wie tot ons komen, nemen wij op, en de anderen laten wij lopen. Wij verplichten niemand. Wij vragen niets en wij weigeren niets. Wij vleien niemand: zij komen uit eigen beweging naar ons toe. Op die manier vormt zich een vrijwillige volgzaamheid bij hen die zich aan ons hebben gebonden. De mensen voelen zich niet gedwongen, maar zij kunnen openlijk hun gevoelens van sympathie laten blijken. Er zijn geen politiemaatregelen nodig. De mensen tonen spontaan hun genegenheid. Ook voor het leven in het algemeen geldt deze vrijheid. Wij kunnen beter niet om de gunst van de mensen bedelen. Als wij in onszelf de zuiverheid en de innerlijke kracht ontwikkelen, die nodig is om een soort middelpunt van een vereniging te zijn, dan komen de mensen die bij ons horen, vanzelf naar ons toe. Wij maken immers slechts openbaar, wat in iedereen al leeft.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 2, Het Ontvangende)

Wij vinden voor de aaneengeslotenheid geen hoofd. Ongeluk.  

Het hoofd is het brein waar de eerste gedachten voor een beslissing zich aandienen. Zonder een goed begin is er geen goed einde. Als wij de aansluiting gemist hebben, en maar blijven twijfelen, bang voor een echte volle ware overgave, dan zullen wij spijt krijgen nadien, als het dan al te laat is. Wij willen hier in feite onze eigen weg gaan, maar deze leidt helaas tot niets.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 20, Het Beschouwen (De Aanblik))