Tijdsveld 6 – DE STRIJD

Strijd ontstaat als wij het gevoel hebben in ons recht te staan en toch op tegenstand stuiten. Als wij niet overtuigd zijn van ons goed recht, leidt tegenstand tot geniepigheid of onrechtmatig ingrijpen, maar niet tot openlijke strijd. Eenmaal wij in een strijd verwikkeld zijn, is het enige wat nog uitkomst biedt: krachtige bezonnenheid, die op elk moment de onenigheid wenst bij te leggen, en de ander halverwege tegemoet wil komen tot een overeenkomst. Hier is een gesprek, een dialoog tussen het ‘ik’ en ‘de Ander’, een mogelijke uitweg. Het is fout de strijd tot het bittere einde uit te vechten, zelfs als wij gelijk zouden krijgen, omdat wij dan op die manier de vijandschap bestendigen. Het is van belang ‘de grote man te zien’, dat wil zeggen een onpartijdig iemand van wie het gezag groot genoeg is om de strijd in der minne te regelen of rechtvaardig uit te klaren. Hier kunnen wij zien dat de situatie vraagt om een houding van ’meervoudige partijdigheid’. Anderzijds kunnen wij in tijden van onenigheid beter vermijden ‘het grote water over te steken’, dat wil zeggen gevaarlijke ondernemingen beginnen, want daarvoor hebben wij de samenwerking van alle krachten nodig, willen wij slagen. Inwendige (psychische of mentale) strijd verlamt de kracht om het gevaar, dat van buiten af ons bedreigt, de baas te worden. Hoewel dus het tijdsveld als tijd-zin de strijd heeft, leert het ons wel stap voor stap hoe wij de strijd kunnen vermijden.

De natuurlijke wetmatigheid wijst erop, dat de oorzaak van de strijd ligt in de bij voorbaat al bestaande tegengestelde tendenzen van de beide delen. Zijn dergelijke tegenstellingen eenmaal aanwezig, dan is strijd het noodwendige gevolg. Dit impliceert dat wij, om strijd te voorkomen, in het allereerste begin zorgvuldig elke stap moeten overwegen. Als de rechten en plichten nauwkeurig zijn omschreven in heldere feitelijke afspraken, als in een samenwerking tussen mensen de instelling en de doelstellingen van de individuele deelnemers dezelfde zijn, dan is de oorzaak van de strijd bij voorbaat al geëlimineerd.

Als wij de zaak niet vereeuwigen,
ontstaat een kleine woordentwist.
Wij mogen de strijd niet langer laten duren.
Ten slotte komt er geluk omdat klaar en duidelijk wordt beslist.

Zolang de meningsverschillen nog klein zijn, moeten wij het ons niet te veel aantrekken. Vooral tegenover een sterkere tegenstander kunnen wij het beter niet tot een uitvechten van de strijd laten aankomen. Misschien komt het op die manier wel tot een kleine woordentwist, maar uiteindelijk gaat alles goed. Als de 0 op deze plaats verandert in een 1, ontstaat uit het triplet ‘Het Water’ (Gevaar) het triplet ‘Het Meer’ (Blijheid) dat ook (uit)spreken betekent. Er kan een gesprek plaatsvinden, waarbij alles wordt uitgeklaard en er duidelijke afspraken gemaakt kunnen worden.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 10, Het Optreden)

Wij kunnen niet strijden, keren huiswaarts en wijken uit.
De mensen van onze stad -driehonderd huizen-
blijven vrij van schuld.
Van onderaf strijden met het hogere brengt lijden met zich mee,
en wel door onze eigen fout.

In de strijd met een oppermachtige vijand is een terugtocht geen schande. Als wij ons op tijd terugtrekken, vermijden wij nadelige gevolgen. Als wij ons door een misplaatst eergevoel tot een ongelijke strijd laten verleiden, zullen wij ons in het ongeluk storten. Een wijze toegeeflijkheid komt in zo’n situatie de gehele omgeving goed uit, omdat die dan niet in de strijd betrokken raakt. Hier is een houding van terughoudendheid op zijn plaats.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 12, De Stilstand)

Van oude deugd zich voeden geeft Stabiliteit.
Gevaar, ten slotte komt er geluk.
Mochten wij in dienst zijn van een koning,
dan kunnen wij beter geen werken zoeken.  

Hier is er een waarschuwing voor het gevaar, dat de neiging om zich overal mee te bemoeien, met zich meebrengt. Alleen wat door vroegere inspanningen eerlijk is verdiend, of als een intergenerationeel legaat geldt, blijft ook duurzaam bezit. Zulk een bezit kan wel in vraag gesteld worden, maar niet geroofd, omdat het werkelijk eigendom is. Want wat ons, als gevolg van de kracht van ons innerlijk wezen toebehoort, kunnen wij niet verliezen. Als wij in dienst staan van een hoger geplaatste, HetENE, kunnen wij alleen maar strijd voorkomen, door geen spectaculaire prestaties voor onszelf uit te zoeken. Dat het werk dat wij te doen hebben, ook effectief gedaan wordt, is in feite al mooi meegenomen en geeft voldoening; de eer ervan laten wij hier liever aan anderen. Het gaat niet om ‘ik’, ‘wij’ of ‘ons’… er is ‘niet-iemand’. Alleen HetENE ‘is’. Vanaf het moment dat wij het toe-eigenen, zijn wij het al kwijt, want elke daad is (onmiddellijk) wederdaad.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 44 , Het Tegemoetkomen)

Wij kunnen niet strijden,
Wij keren om en schikken ons in ons lot,
We veranderen onze houding en vinden vrede in Stabiliteit.
Geluk!  

Aanvankelijk missen wij de innerlijke rust. Wij hebben geen vrede met onze omstandigheden en wij zouden graag door (machts-)strijd een betere positie veroveren. Wij hebben hier zelfs met een zwakkere tegenstander te maken, en zijn er dus wel toe in staat -in tegenstelling tot de 1 op de tweede plaats- maar toch kunnen wij niet strijden, omdat wij innerlijk aanvoelen dat dit niet rechtvaardig zou zijn, en omdat wij het niet met ons geweten in het reine kunnen brengen. Vandaar dat wij onze ethische verantwoordelijkheid opnemen, omkeren en ons schikken in de situatie. Zo komen wij tot een andere instelling en visie, en wij vinden op die manier een duurzame vrede in harmonie met de eeuwige wet van HetENE. Dat brengt Stabiel geluk met zich mee. Wij kunnen hier de strijd met onszelf aangaan en het egologische van de situatie overwinnen, zodat het conflict is opgelost, doordat wij nu anders kijken, en het conflict er bij deze niet eens meer is.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 59, De Oplossing)

Strijden voor hem brengt Groots geluk!

Hier zien wij de eenling die de strijd beslecht. Die is machtig en rechtvaardig, en bezit de kracht om recht te doen zegevieren. Zo iemand kunnen wij gerust het regelen van een geschil toevertrouwen. Als wij gelijk hebben, ontvangen wij uiteraard Groots geluk.  Hier bestaat geen twijfel dat de strijd is gewonnen, en dat we nu verder kunnen gaan.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 64, Voor de Voleinding)

Al hebben wij ook een lederen gordel verworven,
voor het einde van een morgen wordt die ons driemaal ontrukt.
Door vechten een onderscheiding krijgen, is hier niet lovenswaardig.   

Hier zien wij iemand die de strijd tot het bittere einde heeft gevoerd en als overwinnaar overblijft. Hij krijgt er ook een onderscheiding voor. Maar het geluk is niet van lange duur. Het wordt de winnaar niet gegund en strijd zonder einde is hier helaas het gevolg. Het bleek dus om een pyrrusoverwinning te gaan. Als het onszelf betreft, zal deze overwinning ons berouwen, want wat door macht en geweld wordt verkregen, zal door macht en  geweld weer worden ontnomen. Onze visie is hier te beperkt. Wij zien wat er op de voorgrond verschijnt, maar niet wat er achterliggend en symmetrisch allemaal meespeelt.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 47, De Benauwenis)