Tijdsveld 5 – HET WACHTEN

Het wachten is geen ijdel hopen, maar bevat de innerlijke zekerheid, dat het doel bereikt zal worden. Slechts deze innerlijke zekerheid geeft het Licht, dat de voorwaarde is voor het Succes. Dat leidt dan weer tot Stabiliteit, die geluk brengt en de kracht aan ons verleent om het grote water over te steken. Wij hebben in deze tijd een gevaar voor ons, dat wij dienen te overwinnen. Zwakheid en ongeduld halen niets uit. Alleen als wij sterk zijn, kunnen wij onze moeilijkheden aan; onze innerlijke zekerheid (het woordeloos vertrouwen) geeft ons de kracht tot geduldig wachten. Deze kracht toont zich in onwankelbare waarachtigheid. Alleen als wij de dingen onder ogen durven te zien zoals ze nu eenmaal zijn, zonder enig zelfbedrog en zonder enige illusie, ontwikkelt zich uit de gebeurtenissen een Licht, dat ons de weg naar het Succes wijst. Zijn wij eenmaal zover, dan kunnen wij ook consequent volhouden, want alleen als wij ons symmetrisch verstrengeld lot vastberaden tegemoet treden, zullen wij ons leven in goede banen kunnen leiden. Dan kunnen wij het grote water oversteken, dat wil zeggen elke beslissende stap doen en het gevaar te boven komen.

Als de wolken aan de hemel opstijgen, is dat een teken dat er regen komt. Dan kunnen wij niet anders doen dan wachten tot de regen valt. Zo is het ook in het leven, als de door HetEne voorbeschikte gebeurtenissen symmetrisch in werking zijn. Zolang de tijd hier nog niet is gekomen, moeten wij geduld uitoefenen, en niet proberen door eigenmachtig ingrijpen, de toekomst naar onze eigen hand te zetten. Wij kunnen het lichaam versterken door spijs en drank; het denken door optimistisch, blij en opgewekt te zijn. Dan zijn wij klaar als het uur komt, en de dingen zich voordoen als ‘wat-is’.

Wachten op (in) het veld.
Voordelig is het, in het duurzame te blijven.
Niet fout. Wij hebben de algemene grond nog niet verlaten.
Wij zoeken niet voorbarig de moeilijkheden op.

Het gevaar is nog ver weg. Wij wachten nog op een wijde vlakte. De situatie is nog eenvoudig. Maar er hangt iets in de lucht; wij voelen, dat er iets gaande is. Nu is het belangrijk, het leven zo lang mogelijk zijn gewone gang te laten gaan, te laten lopen zoals het loopt. Dat is de enige manier om voorbarige krachtverspilling te voorkomen en vrij te blijven van fouten en misslagen, die voor later een verzwakking zouden betekenen. Het primitieve en intuïtieve in ons biedt houvast. De basis is goed.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 48, De Waterput)

Wachten op het zand.
Er wordt wat gepraat.
Het einde brengt geluk.

Het gevaar komt langzamerhand naderbij. Het zand is dicht bij de oever van de rivier, die het gevaar symboliseert. Er begint zich enige wrijving te vertonen. In zulk een tijd ontstaat er gemakkelijk een algemene onrust; wij geven elkaar wederkerig de schuld. Wie dan kalm blijft, zal kunnen bereiken, dat tenslotte alles goed gaat. Alle roddel moet tenslotte wel verstommen, als wij haar niet het genoegen doen, beledigd te gaan antwoorden.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 63, Na de Voleinding)

Wachten in de modder.
Dat zorgt voor de komst van de vijand.  

De modder, die al door het water van de stroom wordt overspoeld, is geen gunstige plaats voor het wachten. In plaats van krachten te verzamelen om het water onmiddellijk te kunnen oversteken, hebben wij te vroeg een aanloop genomen, zodat wij niet verder zijn gekomen dan de modder. Zo’n ongunstige situatie lokt van buitenaf de vijanden naderbij, die er uiteraard hun voordeel uit halen. Alleen door ernst en voorzichtigheid is het mogelijk dat wij ons nu tegen schade beschermen. We kunnen de situatie beter bekijken vanuit een helikopterstandpunt, vanuit een zekere hoogte, met een overzicht op het geheel. We hoeven niet in het moeras te blijven steken, maar we kunnen opklimmen op de paal, om nog beter te kunnen kijken hoe wij ons tijdelijk kunnen afschermen, beperken en voorbereiden.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 60 , De Beperking)

Wachten in het bloed.
Het gat uit, naar buiten.
Wij zijn toegewijd en gehoorzaam.    

De situatie is hier uiterst gevaarlijk. Het is nu bittere ernst geworden, het is een kwestie van leven of dood, en elk moment kan pijn, verdriet en een bloedbad verwacht worden. Wij kunnen vooruit noch achteruit. Wij zijn van alles afgesneden, als zitten wij in een gat. Het is niet aangewezen om in de put te blijven zitten, en de depressieve gesteldheid aan te houden. Wij kunnen anders kijken, psychisch het lijden dragen, en het symmetrische lot in HetENE eenvoudig aanvaarden. Deze gelatenheid, die niet door eigen handelen de situatie alleen nog maar erger maakt, is uiteindelijk de enige manier om een doorbraak te realiseren en uit het gevaarlijke gat te komen.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 43, De Beperking)

Wachten bij wijn en spijs.
Stabiliteit brengt geluk.

Ook midden in het gevaar zijn er gelukkig rustmomenten, waarin wij het betrekkelijk goed hebben. Als wij de echte innerlijke kracht van geloof en vertrouwen bezitten, door het te ‘door-zien’, dan zullen wij deze rustmomenten gebruiken om ons te versterken voor de nieuwe (levens-)strijd. Wij zijn nu in staat om van het moment te genieten, zonder ons van ons doel te laten afbrengen; want wij hebben doorzetting en Stabiliteit nodig, als wij overwinnaar -en staande- willen blijven. Ook in het openbare leven is het zo. Alles gaat niet opeens. Het is de hoogste wijsheid, de mensen zulke rustpauzes te gunnen, die hun weer de nodige arbeidsvreugde geven om het werk af te ronden. Hierin ligt trouwens het geheim van het hele tijdsveld verborgen. Het verschilt van het tijdsveld ‘De Hindernis’, doordat wij bij ‘Het Wachten’ echt zeker zijn van onze zaak, zodat wij onze innerlijke rust en vrolijkheid niet (nooit) laten afnemen. Terwijl wij leven, ‘rusten’ wij al ’in vrede’.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 11, De Vrede)

Wij komen in het gat terecht.
Daar komen niet uitgenodigde gasten, drie in het totaal.
Als wij hen eren, dan komt ten slotte geluk.  

Het wachten is hier voorbij: het gevaar kan niet meer afgewend worden. Wij komen in een gat terecht, en wij moeten ons in het onvermijdelijke schikken. Alles schijnt vergeefs te zijn geweest. Maar net in deze hoogste nood, nemen de gebeurtenissen een onverwachte wending. Zonder dat wij zelf ingrijpen, gebeurt er iets van buitenaf. Aanvankelijk is het niet zo duidelijk, wat de bedoeling ervan is: redding of totale vernietiging. Dan komt het er op aan, dat wij innerlijk open en flexibel blijven. Wij dienen ons niet stug, rigide en afwijzend in onszelf op te sluiten, maar de nieuwe wending met respect verwelkomen: dat is op dit moment de correcte houding. Zo komen wij tenslotte uit de gevarenzone, en alles gaat goed. Ook gelukkige wendingen komen vaak in een vorm, die op het eerste gezicht verontrustend lijken. Hier is er een uitweg te zien, als wij goed (in detail) kunnen kijken.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 9, Temmende Kracht van het Kleine)