Tijdsveld 62 – HET OVERWICHT VAN HET KLEINE

Hier gaat het erom, dat de tijd een schijnbaar te ver gaande terughoudenheid verlangt. Deze afstandelijkheid en gelatenheid, die misschien overdreven lijkt, is nu juist wat de tijd eist. Een uitmuntende bescheidenheid en nauwgezetheid zullen zeker met Succes bekroond worden. Wij dienen er alleen voor te zorgen dat deze deugden niet in holle frasen, kruiperigheid en vals pathos ontaarden. Wij kunnen er beter voor zorgen dat wij in ons persoonlijke leven de juiste waardigheid behouden, en dat wij onszelf niet weggooien. Wij dienen gewoonweg te begrijpen wat de Tijdsgeest van ons verlangt, zodat wij de juiste remedie vinden om de gebreken en de behoeften van de tijd te kunnen zien. Toch mogen wij hier van de Tijdsgeest niet te veel verwachten, omdat wij in deze situatie over onvoldoende kracht beschikken. Vandaar dat de boodschap hier is dat wij niet al te veeleisend en ambiteus kunnen zijn, maar dat wij beter met de voeten op de grond blijven staan. De vorm en structuur van het tijdsveld geeft aan dat het een vogel is die ons deze boodschap brengt. De vier sterke, zware lagen van binnen, die slechts door twee zwakke plaatsen aan de buitenkant worden ondersteund (zoals bij tijdsveld 28, ‘Het Overwicht van het Grote’) tonen ons het beeld van een zware nokbalk. Hier bevinden de dragende weke lagen zich aan de buitenkant en zijn in de meerderheid. Dat geeft ons de metafoor van een zwevende vogel. Maar de vogel (het ego, het ik) kan beter niet te hoog willen vliegen, en zich verbeelden dat hij wel tot de zon kan komen. Hij kan beter bij de aarde blijven, waar zijn nest is. Daarmee brengt hij de boodschap zoals het tijdveld in zijn geheel ons verkondigt. Wij kunnen hier denken aan het verhaal van Icarus in de Griekse mythologie, die met wassen vleugels probeerde om tot bij de zon te geraken.

‘De Donder’ op ‘De Berg’ is anders dan die in de vlakte. In de bergen lijkt de donder veel dicher bij te zijn, terwijl hij buiten het gebergte minder hoorbaar is dan de donder van een gewoon onweer. Zo ontleent de eenling aan dit tijdsveld de idee om in alles wat hij doet zijn aandacht intensiever te richten op de dagelijkse waarden en verplichtingen, en zich helemaal niets aan te trekken van wat anderen daarvan vinden, omdat wat de eenling doet misschien kleinzielig en burgerlijk kan overkomen. Alles wat de eenling doet, neemt hij in deze situatie buitengewoon ernstig op; bij sterfgevallen hecht hij veel meer waarde aan de innerlijke ontroering dan aan uiterlijk vertoon, en bij de persoonlijke uitgaven is hij zeer eenvoudig en bescheiden. Dit alles maakt dan dat wij tegenover de meute een uitzonderlijke verschijning lijken te zijn. Maar de essentiële betekenis van onze houding ligt net hierin, dat wij ons naar de buitenwereld toe steeds aan de kant van het geringe, kleine, nederige en onaanzienlijke scharen. Ook is het zo dat in dit tijdsveld, in de verschillende lagen ervan, de zes mogelijke bardo-toestanden te zien zijn, zoals deze in de wortelverzen van ‘Het Tibetaanse Dodenboek’ zijn beschreven.

De vogel komt door vliegen in het ongeluk.

‘Het geboorte-Bardo in de moederschoot’ breekt aan. De vogel kan het beste starten met eerst in het nest te blijven, tot deze kan vliegen. Als de vogel te vroeg het nest uit wil, stort die zich in het ongeluk. Uitzonderlijke maatregelen kunnen wij pas nemen, als er geen andere weg meer open ligt. Zo lang mogelijk dienen wij ons hier te houden aan het al bestaande, anders verspillen wij voortijdig onze kracht, zonder dat wij echt iets tot stand weten te brengen. Als het voor een vogel tijd is om zich stil te houden, en hij vliegt toch op, dan valt hij zeker in de handen van de jager.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 5, De Volheid)

De ene gaat voorbij aan de stamvader, en ontmoet de stammoeder.
De andere komt niet tot bij de vorst, en ontmoet een medewerker.
Dat is niet fout.

‘De droom-Bardo toestand’ is nu van start gegaan. Hier komen twee uitzonderingssituaties aan bod: In de tempel van de voorvaderen in China, waar de wisseling van de generaties (cfr. erfelijkheid en genetica) plaatsvindt, staat de kleinzoon aan dezelfde kant als de grootvader; vandaar dat zij in een zeer nauwe relatie tot elkaar staan. Hier wordt echter de vrouw van de kleinzoon symbolisch getekend, die bij het offer de stamvader (het denken) voorbijgaat, en zich tot de stammoeder (het onbewuste) richt. Door dit ongewone gedrag toont zij vooral haar bescheidenheid. Zij probeert eerder zich aan de stammoeder te tonen, met wie zij zich door haar geslacht verwant voelt; vandaar dat dit afwijken van de regel geen misstap is. In een eigentijdse visie op de Tijdsgeest zien wij ook hoe het in deze situatie kan dat wij aan het denken voorbij-gaan, en ons kunnen verbinden met het intuïtief gevoelsmatige, in relatie tot de invallen uit de onbewuste psyche, waar het gevoel zich uiteraard mee verwant acht. Nog een andere metafoor is die van een medewerker, die eerst langs de gebruikelijke weg probeert een audiëntie bij zijn vorst te verkrijgen. Als dat niet lukt, probeert hij ook niet om iets te forceren. Deze buitengewone gereserveerdheid is, in uitzonderingstijden zoals hier, absoluut niet fout. Tenslotte is de droomwereld waarin wij ons bevinden, niet ‘echt’ te noemen, maar wij zijn voorbij gegaan aan ‘het Grote Licht’, en menen dat wij alles ervaren en doen vanuit het ego en door middel van keuzevrijheid, maar zowel het bewust ervaren leven, als de dromen in de nacht, zijn een en hetzelfde, en in feite niet de echte werkelijkheid. Wij denken dat wij denken, en zijn vergeten dat wij in feite worden bedacht…

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 32, De Duurzaamheid)

Als wij niet buitengewoon voorzichtig zijn,
lopen wij het gevaar,
in de rug te worden aangevallen en slaag te krijgen.
Ongeluk! Wat is dat een ramp!

Soms is het nodig dat wij buitengewoon op onze hoede zijn. Maar net in dergelijke situaties, zijn er wel altijd eerlijke en sterke persoonlijkheden, die in hun denken menen het recht te hebben om geen voorzorgsmaatregelen te nemen, omdat zij dat bijvoorbeeld kinderachtig vinden. Zij neigen ertoe om eerder fier en onbekommerd hun levensweg te gaan. Maar dit soort naïef zelfvertrouwen brengt hen op een dwaalspoor. Er zijn risico’s die als een hinderlaag op hen liggen te wachten, en waar zij niet tegen opgewassen zijn. Het gaat hier over ‘een zwaard van Damocles’ dat wij zouden kunnen vermijden, als wij maar in-zien dat de Tijdsgeest meer dan ooit verlangt dat wij de aandacht houden bij de details, het kleine, het gewone, het onbeduidende en het alledaagse. Wij hebben nu de mogelijkheid om ons te behoeden voor onverwachte tegenslagen. Ook al bevinden wij ons hier in ‘de Bardo-toestand van diepe meditatie’, en beseffen wij innerlijk al wat het eenlingschap inhoudt, dat betekent niet dat wij naïef in het leven dienen te staan, maar wel dat wij alles wat verwart en begoochelt beter kunnen door-zien en loslaten. Dromen, dwalen, wensdenken en magisch denken zijn immers best niet te verwarren met de intuïtieve wijsheid van het uneologisch in-zien.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 16, De Geestdrift)

Niet fout. Zonder dat wij eraan voorbij gaan, treffen wij het.
Weggaan brengt gevaar met zich mee.
Wij mogen in geen geval op deze wijze doorgaan.
Wij kunnen op onze hoede zijn,
en dan valt er verder niet meer iets te doen.
Blijf vasthoudend Stabiel.

De hardheid van het karakter van de laag (een 1) wordt hier getemperd door de weekheid van de plaats en de positie (vierde plaats), zodat wij geen fouten maken. Wij bevinden ons hier in een tijdssituatie waarin wij uiterst terughoudend dienen te zijn. Wij kunnen op eigen initiatief en impulsief niets doen om het gewenste doel te bereiken. Als wij op weg zouden gaan om met geweld ons doel te bereiken, dan zullen wij in het gevaar geraken. Vandaar dat wij moeten uitkijken, en niet handelen, maar wij kunnen net daardoor blijvend onze innerlijke Stabiliteit behouden, die nodig zal zijn. Want wat hier gebeurt, is het einde van iets of iemand, een sterven of een net gestorven zijn. Het is ‘het Bardo van het ogenblik van de dood’, en dus is nu en hier een moment van overgave, gelatenheid, afstand nemen en het volledig loslaten aangebroken.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 15, De Bescheidenheid)

Dichte wolken, geen regen voor ons Westelijk gebied.
De vorst schiet en treft die in de grot.

Daar het hier een hoge plaats is, heeft het beeld van de vliegende vogel plaats gemaakt voor dat van drijvende wolken. Maar al zijn de wolken nog zo dicht, zij komen en gaan, drijven voort langs de hemel en geven ons geen regen (betekenis). Zo is er in buitengewone tijden misschien wel sprake van een sterke persoonlijkheid die is staat kan zijn om de wereld in orde te brengen, maar die zal in feite niets kunnen uitrichten, en het volk zal er geen welvaart door krijgen, want ook die persoon staat er existentieel alleen voor en krijgt geen hulp. In dergelijke tijden kunnen wij best zelf naar helpers zoeken. Met hun hulp kunnen wij het werk in-de-wereld misschien volbrengen. Dergelijke hulpkrachten kunnen wij beter in het geheim gaan zoeken, op plaatsen waar zij niet opvallen of waar zij zich hebben teruggetrokken. Niet op bekendheid en omwille van hun naam, maar wel omwille van wat zij echt waard zijn, komt het er hier op aan. Door een dergelijke bescheidenheid vinden wij wellicht de juiste mensen en kunnen wij het buitengewone werk volbrengen, ondanks de vele moeilijkheden die er momenteel nog lijken te zijn. Want hier, in ‘het Bardo van de werkelijkheid’, zien wij alle flitsende verschijnselen als echt en waar, en ervaren wij daardoor emoties zoals angst, verdriet, ontzetting en woede, maar als wij kunnen in-zien dat het allemaal slechts spinsels en vormsels van het eigen denken zijn, en dat deze projecties allemaal slechts komen en gaan, dan is het keerpunt toch nog bereikt.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 3, De Aanvangsmoeilijkheid)

Zonder hem te treffen gaan wij hem voorbij.
De vliegende vogel verlaat hem.
Ongeluk door hoogmoed!
Dat betekent lijden en schade.

Als wij over het doel schieten, kunnen wij het uiteraard niet naar ons toe trekken. Als de vogel geen genoegen neemt met zijn nest, maar steeds hopgerop wil, valt hij tenslotte in handen van de jager. Wie in tijden dat ‘het Overwicht van het Kleine’ geldt, geen halt weet te houden, maar in zijn emotionele onrust altijd ambitieus verder wil, trekt het lijden van het universum naar zich toe, omdat die persoon zich van de natuurlijke orde heeft verwijderd. ‘Het Bardo van de nieuwe geboorte’ lijkt zich hier aan te dienen. Hopelijk blijft de moederschoot gesloten, en kan de ommekeer naar het Grote Heldere Licht nog her-innert worden. ‘Herken de straling van het Heldere Licht van de Zuivere werkelijkheid. Uw huidig intellect, naar zijn ware aard leeg, zeker niet gevormd naar kenmerken of kleur, van nature leeg, is de ware werkelijkheid, is het ERZIJN van HetENE. Uw eigen intellect, dat nu leeg is, dat echter niet gelijkgesteld moet worden aan het leeg-zijn van het niets, maar als het open, aandachtig Licht-Zijn op zich; onbelemmerd, stralend, opwindend, gelukzalig en sensationeel; dat is het ware BEWUST-ZIJN van HetENE. Uw eigen aandacht, het aanwezig ERZIJN, is niet te onderscheiden van het Grote Stralende Lichaam van het ZIJN van HetENE, en het kent geboorte noch dood, en het is tegelijk het onveranderlijke Grote Licht Zelf.’

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 56, De Zwerver)