Tijdsveld 44 – HET TEGEMOETKOMEN

Het omhoog dringen van het dwalende kunnen wij vergelijken met het beeld van een persoon die zichzelf lichtzinnig opdringt en op die manier de macht in handen krijgt. Dat zou niet mogelijk zijn als het sterke en verstandige het van zijn kant niet eveneens tegemoet kwam en toeliet. Het verduisterende ziet er zo vleiend en aanlokkelijk uit, dat wij er toch plezier in hebben. Het lijkt zo klein, en zo zwak en blind, dat wij denken dat wij er onbezorgd plezier mee kunnen maken. Alleen op die manier komt een blinde nu eenmaal omhoog, omdat de eenling die voor ongevaarlijk houdt en die zo de macht verleent. Als wij van bij de aanvang tegen het destructieve zouden optreden, dan zou het nooit invloed kunnen hebben. Toch heeft de tijd van ‘Het Tegemoetkomen’ ook nog een andere kant, die wij voor ogen kunnen houden. Ook al mag het geen wetmatigheid zijn, dat het zwakke het sterke tegemoet komt, toch zijn er ook momenten, dat dit van grote betekenis is. Als hemel en aarde elkaar tegemoetkomen, gedijen alle verschijnselen. Als leider en helper elkaar tegemoetkomen, komt de zichtbare wereld in orde. Wederzijdse toenadering is noodzakelijk bij voor elkaar bestemde en op elkaar aangewezen principes. Wij moeten alleen vrij zijn van egologische bijgedachten, anders loopt het totaal verkeerd af.

De situatie lijkt op die van tijdsveld 20, ‘De Beschouwing’ (De Aanblik). Daar waait de wind over de aarde, hier waait de wind onder de hemel. In beide gevallen komt hij overal. Maar terwijl daar de wind laag over de aarde streelt, als symbool van een heerser, die zo op de hoogte is van de toestanden in zijn koninkrijk, waait hier de wind van boven uit, en symboliseert hij de invloed, die een heersende eenling door zijn inzichten uitoefent. De hemel is ver van de verschijnselen op aarde, maar hij brengt ze door de wind in beweging. De eenling staat in deze situatie ver van de massa, maar hij brengt die in beweging door zijn inzichten en adviezen.

Wij moeten het remmen met een bronzen remblok.
Stabiliteit is weldadig!
Als wij het laten lopen, ervaren wij tegenslag!
Ook een mager varken heeft de varkensaard in zich.

Als een toxisch element is binnengeslopen, moeten wij het direct energiek proberen tegen te houden. Door het consequent te bestrijden kunnen wij de nadelige invloeden ervan voorkomen. Als wij het op zijn beloop zouden laten, is ellende het onvermijdelijk gevolg. Wij mogen ons door de onbelangrijkheid van wat daar binnensluipt niet laten verleiden, het te onderschatten en het te licht opnemen. Zolang een varken nog jong en mager is, zal het nog niet veel vernielen en is het nog te remmen; maar als het zich eenmaal rond en sterk gevreten heeft, komt zijn ware aard tevoorschijn, als wij daar niet tijdig paal en perk aan hebben gesteld.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 1, Het Scheppende)

In de kom is een vis. Niet fout!
Niet Voordelig voor gasten.    

Het toxische element wordt geen geweld aangedaan: het wordt enkel onder vriendelijke controle gehouden. Zo hoeven wij niet bang te zijn voor iets ergs. Wel moeten wij ervoor zorgen, dat het niet in contact komt met buitenstaanders, omdat het -eenmaal losgelaten- al zijn slechte kanten teugeloos zal ontplooien. Er is in deze situatie sprake van een soort van bevruchting, en wat eruit voortvloeit is goed voor wie het heeft bevrucht, maar niet voor wie er zich gaat mee bemoeien, maar er in feite geen zaken mee heeft.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 33, De De Terugtocht)

Op de dijen is geen huid,
en het lopen valt zwaar.
Als wij alert blijven voor het gevaar,
dan maken wij geen grote fouten.  

Het verlangen bestaat naar een ontmoeting met de eerste donkere laag. De 1 op de tweede plaats heeft deze eerste laag in de huidige situatie al onder zijn hoede genomen, zodat een ontmoeting -die inderdaad noodlottig zou zijn- niet meer mogelijk is. Aangezien deze laag in de nabijheid van het bovenste triplet ‘De Hemel’ is, kan zij het gevaar wel inzien, maar het verlangen blijft bestaan. Vandaar het onbevredigende van de situatie, alhoewel grote fouten nu wel vermeden kunnen worden. Wij zijn dus innerlijk in de verleiding ons in te laten met een toxisch element (persoon, gedachte, gevoel), dat zichzelf aanbiedt. Dat is een uiterst gevaarlijke situatie. Gelukkig worden wij hier door de uiterlijke omstandigheden verhinderd om zoiets te doen. Wij willen wel, maar kunnen het niet. Dat leidt tot een kwellende besluiteloosheid ten opzichte van de te volgen gedragslijn. Als wij ons evenwel van het gevaar bewust zijn, zullen wij ernstige fouten kunnen vermijden. Tussen het verlangen naar het ene, en de angst voor het andere, ligt het heldere zien van de hele situatie, die verschijnt in HetENE, en door de tendensen en verbanden te zien, kunnen wij uiteindelijk de juiste keuze maken, en vermijden wij strijd en conflict, zowel met onszelf als met anderen.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 6, De Strijd)

In de kom is geen vis.
Daar komt ongeluk uit voort. 

De dwalende blinden moeten wij dulden, zodat zij opgewekt blijven. Dan kunnen wij in geval van nood toch nog van hun diensten gebruik maken. Als wij ons van hen vervreemden en hen niet tegemoetkomen, nemen zij afstand van ons en hebben wij hen niet tot onze beschikking als wij hen nodig hebben. En dat hebben wij dan alleen maar aan onszelf te wijten. De situatie in zijn geheel is hier onvruchtbaar, en daar moeten wij wel durven naar kijken.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 57, Het Zachtmoedige (Het Indringende, De Wind))

Met wilgenbladen bedekte meloen: verborgen lijnen.
Dan valt het ons vanuit de hemel in de schoot.
Want de wil wijkt niet af van wat de beschikking van HetENE is. 

Er vindt hier geen gewelddadig ingrijpen plaats. Inzichten in de ordenende natuurwetten, waarop de schoonheid van de verschijnselen van het leven berusten, blijven verborgen en bedekt. De meloen is net als de vis een symbool van het donkere principe. Ze is zoet, maar bederft licht, en wordt daarom beschermd met een bedekking van wilgenbladen. Wij laten de vrucht en de wijsheid, waarover wij beschikken en wat wij in bewaring hebben, geheel over aan de natuurlijke ontwikkeling. Zo rijpt de tijd en zijn vruchten vanzelf. Het valt naar ons toe (toe-val). Dit is geen werk van mensenhanden, maar een beschikking van HetENE, dat wij hebben ingezien. De situatie is nu dus zo, dat een sterke, hoogstaande en evenwichtige eenling de blinden, die hij onder zijn hoede heeft, verdraagzaam beschermt en verzorgt. Hij heeft in zich-Zelf de vaste lijnen van orde en schoonheid al. Hij ziet! Maar hij is hier niet opschepperig over. Hij valt anderen niet lastig met allerlei theorieën, met uiterlijke schijn of met hinderlijke vermaningen, maar hij laat hen volledig vrij, in een vast woordeloos vertrouwen op de hervormende kracht, die er vanzelf uitgaat van een sterke en wijze persoonlijkheid. En kijk! Het lot is voor de eenling gunstig. De dwalenden worden beïnvloed en vallen hem als rijpe vruchten toe.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 50, De Spijspot)

De eenling komt met zijn horens tegemoet.
Schaamte. Niet fout.   

Als een eenling zich uit de wereld heeft teruggetrokken, worden haar beslommeringen voor hem vaak ondraaglijk. Zo zijn er vaak mensen, die zich in een afstandelijke trots ver van het algemene, plat-alledaagse leven houden, en het ruw van zich afstoten, als het hun tegemoet komt. Dergelijke mensen worden voor vermijdend, verwaand en ontoegankelijk uitgemaakt, maar aangezien zij niet meer door actieve plichten aan de wereld gebonden zijn, doet dit er niet veel toe. Eenlingen weten namelijk de antipathie van de grote massa gelaten te dragen.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 28, Het Overwicht van het Grote)