Tijdsveld 37 – HET GEZIN

De basis van het gezin is de verhouding tussen twee partners. De band, die het gezin bijeen houdt, ligt in de trouw en de Stabiliteit van beide partners, terwijl de ene misschien meer energie steekt in het functioneren van het gezin zelf (cfr. de tweede plaats), terwijl de andere de focus legt op de buitenwereld (cfr. de vijfde plaats). Dat beide partners een specifieke positie innemen is in overeenstemming met de grotere natuurwetten. In een familieverband is een zekere autoriteit nodig: dat zijn de ouders. Als de ouders werkelijk ouders zijn, en de kinderen werkelijk kinderen, dus als er geen rol verwarring is binnen het gezin, dan ontstaat een correcte instelling ten opzichte van de grotere omgeving en de maatschappelijke verhoudingen. Is het gezin in orde, dan komen ook de wereldlijke verhoudingen van de mensheid in orde. Drie specifieke verhoudingen vinden wij in het tijdsveld ‘Het Gezin’ terug: die tussen ouders en kinderen (de zorg), tussen beide partners (de liefde), en tussen broers en zussen (de orde). De zorg voor kinderen wordt verder overgezet op het plichtgetrouw taken volbrengen in de samenleving en op het werk; de liefdevolle genegenheid vindt zijn uitstraling in het sociale vangnet en in vriendschappen; en de ordening kent zijn doorgroei in de vorm van maatschappelijke solidariteit en een empathisch vermogen naar alle medemensen toe. Het gezin blijft de kiemcel van de maatschappij, de natuurlijke bodem waarop ‘een ethische relatie tot de Ander(en)’, dus een natuurlijke en vriendelijke genegenheid, wordt vergemakkelijkt, en waarbij dus in de beperkte kring van het gezin de grondslag daarvoor wordt gelegd, en van waaruit alles wordt overgebracht op de menselijke gezin-dheid (wereldbeeld, mensbeeld en zelfbeeld) in het algemeen.

Hitte wekt kracht op: dat is de betekenis van ‘De Wind’ (rook, wolken), die door ‘Het Vuur’ wordt opgewekt en eruit tevoorschijn komt. Dat is de werking van binnen-uit, naar buiten-toe. Hetzelfde is belangrijk bij de organisatie van een gezin. Ook hier moet de werking van de eigen persoonlijkheid op anderen uitgaan. Om zo’n invloed te kunnen uitoefenen, moeten woorden krachtig zijn; en dat kunnen zij alleen als zij op iets concreets berusten, zoals de vlam op de brandstof. Alleen wanneer onze woorden warm-zakelijk zijn, en duidelijk verbonden zijn aan specifieke situaties, zullen zij ook echt invloed hebben. Algemene gesprekken of vermaningen richten totaal niets uit. Ook moeten de woorden vergezeld zijn van een consequent gedrag, dat onder dezelfde situaties steeds op dezelfde manier handelt, zoals de wind werkt door zijn duur en consequentie. Slechts een welbewust, consequent gedrag zal indruk maken op anderen, zodat zij zich kunnen aanpassen, zich er naar richten en het kopiëren. Zijn woord en daad niet met elkaar in vereenstemming, en niet consequent, dan blijft elke positieve werking uit.

Vaste grenzen stellen in het gezin. Spijt blijft dan weg.

Het gezin moet een vastomlijnde eenheid vormen, waarbinnen elk lid zijn plaats krijgt. Van het begin af aan kunnen kinderen beter bepaalde grenzen worden opgelegd, zodat er orde is, nog voordat de wil van de kinderen zich tot iets anders voelt aangetrokken. Als wij te laat beginnen met het aanbrengen van orde, met andere woorden, als de wil van de kinderen in zekere zin al is verwend, dan rebelleren tijdens de koppigheidsfase en tijdens de puberteit de groot geworden grillen en driften, en is er effectief een reden tot spijt nadien. Richten wij ons van het begin af aan op een zekere principiële orde in de opvoeding, dan zal er nu en dan wel eens aanleiding zijn voor spijt -bij een samenleven in een grotere kring is zoiets zelfs niet te vermijden-, maar de spijt verdwijnt altijd weer. Alles komt dan vanzelf in orde. Want er is niets, dat gemakkelijker te vermijden, en moeilijker door te voeren is, dan de ‘wil te breken’ van een kind.

(Resonantie bij synaps 1 – Veld 53, De Ontwikkeling (De Geleidelijke Vooruitgang))

Wij kunnen beter in deze situatie niet toegeven aan de impulsiviteit.
Wij kunnen ons beter inhouden, en voedend zijn voor onze naasten.
Stabiliteit door gewoontes brengt de eenling geluk.  

Om conflicten tussen partners op te lossen is het goed om te leren communiceren, om te leren onderhandelen tussen de overtuigingen, de gevoelens en de behoeften van elkaar. Het is passend om zich in een discussie in te houden, en niet te direct en te agressief de eigen wil op te dringen. Het is belangrijker dat wij aan onze omgeving tonen hoe wij kunnen omgaan met de verschillen tussen mensen. Als ouders hebben wij dan een voorbeeldfunctie naar de kinderen toe. Ons voorbeeldgedrag is dan voedend voor onze omgeving, niet alleen in de kleine kring van het gezin, maar dat zet zich zelfs verder door in het maatschappelijke leven. Een op die manier verkregen Stabiliteit brengt dus geluk mee voor het gezin en de omgeving. Overgedragen op algemene verhoudingen, wordt hier het advies meegegeven om niets te forceren door middel van macht , maar dat het beter is om ons rustig te beperken tot voor de hand liggende gewoontes, waarbij rechten en plichten eerlijk worden afgewogen en afgesproken door overleg. Op de tweede plaats is er hier sprake van overgave, zachtmoedigheid en correctheid, die niets voor alleen zichzelf zoekt. Zelf een voorbeeld zijn, betekent het leven ‘voor-leven’, wat van een nog hogere waarde is dan ‘op-voeden’.

(Resonantie bij synaps 2 – Veld 9, De Temmende Kracht van het Kleine)

Als het er in het gezin heftig aan toegaat,
ontstaat er spijt als wij veel te streng zijn.
Toch is er geluk!
Als ouder en kind te veel dartelen en lachen,
komt er tot slot toch enige schaamte bij kijken.

In een gezin is er best een soort evenwicht tussen strengheid en toegevendheid. Te hard zijn tegen het eigen vlees en bloed brengt spijt met zich mee. Het beste is om vaste rode lijnen te trekken, waarbinnen aan ieder individu de volle vrijheid wordt gelaten. Bij twijfel is toch een zekere striktheid te verkiezen (ook al maken wij hierbij wel eens een fout), opdat er toch nog orde in de familie kan blijven bestaan, terwijl een te grote toegeeflijkheid en zwakte, schaamte en schande met zich meebrengen.

(Resonantie bij synaps 3 – Veld 42 , De Vermeerdering)

Die is de rijkdom van het huis.
Groot geluk!  

Wie het gezinsbudget beheert, zal de welstand van het gezin bepalen. Ofwel doen wij dit samen, in overleg met elkaar. Welvaart is er overal waar uitgaven en inkomsten in een evenwicht worden gehouden. Dat leidt tot groot geluk. Overgedragen op het openbare leven, wordt hier een trouwe medewerker bedoeld, die het algemeen welzijn, en de algemene welvaart, door zijn tussenkomsten en maatregelen bevordert. Ook regeringsleiders moeten ervoor zorgen dat de inkomsten en de uitgaven in een begroting in evenwicht blijven.

(Resonantie bij synaps 4 – Veld 13, De Gemeenschap met Mensen)

Als een koning nadert hij zijn gezin.
Vreest niet.
Geluk! Zij gaan in liefde met elkaar om.

De koning is hier een metafoor voor een vaderlijk, innerlijk rijk iemand. Het is niet zo dat wij bang van die persoon moeten zijn. Het hele gezin mag op deze persoon steunen, en die ook vertrouwen, want in de omgang overheerst hier de liefde. Waar liefde is, vindt angst geen aanknoping. De hele persoonlijkheid straalt vanzelf de juiste invloed uit. Het is ook mooi om ernaar te kijken, hoe mensen in deze situatie met elkaar omgaan.

(Resonantie bij synaps 5 – Veld 22, De Bekoorlijkheid)

‘Het Grote Werk’ dwingt respect af.
Uiteindelijk komt er in deze context geluk.
Wij stellen nu alleen nog maar eisen aan onszelf.

Uiteindelijk steunt de orde in het gezin op de persoonlijkheden van de ouders. Als die hun persoonlijkheid zo ontwikkelen, dat zij door de kracht van hun innerlijke oprechtheid en in-zicht een imponerende en inspirerende invloed hebben, dan gaat in een dergelijk gezin alles goed. Wij kunnen in deze situatie beter de verantwoordelijkheden in ons leven beseffen, en die zelf op ons nemen (en niet bij een ander leggen). Hoe dan ook brengt dat dan geluk met zich mee.

(Resonantie bij synaps 6 – Veld 63, Na de Voleinding